In Memoriam Wim de Bruijn (1943-2025)

De SSRP en het Stamboek

Binnen de SSRP vervulde Wim de Bruijn decennialang een centrale rol. Zijn betrokkenheid bij het Stamboek was niet alleen praktisch en organisatorisch van aard, maar ook inhoudelijk van grote waarde. Hij kende elk schip bij naam, wist vaak meer van de bouwhistorie dan de eigenaren zelf en leverde talloze bijdragen aan de documentatie en classificatie van ronde en platbodemjachten. Zijn scherpzinnige pen, gecombineerd met een scherp oog voor detail, gaf vorm aan vele artikelen, registraties en boeken.

Zijn benoeming tot Ere-donateur was dan ook niet alleen een eerbetoon, maar een vanzelfsprekende erkenning van zijn bijna levenslange en onvermoeibare inzet. Zijn onuitwisbare invloed zal in het Stamboek voortleven, als fundament onder ons gedeeld erfgoed.

​Spiegel der Zeilvaart – Historicus en verteller

Als initiator (1977), redacteur, auteur en bron van historische duiding was Wim jarenlang één van de drijvende krachten achter het prachtige tijdschrift 'De Spiegel der Zeilvaart. Hij wist als geen ander het verleden tot leven te brengen – of het nu ging om een klassiek jacht van een bekende werf, een vergeten botter uit een klein dorp, of een bijna verloren ambacht. Zijn stijl was helder, krachtig, zijn toon altijd betrokken, eerlijk en deskundig. Wim schreef niet om te imponeren, om te mopperen, maar om te bewaren, te delen en vooral om te enthousiasmeren.

De Spiegel verliest in hem niet alleen een initiator en schrijver, maar ook een bezielende uitgever, met zijn onuitputtelijke kracht en inspiratie, die telkens weer nieuwe verbanden wist te leggen tussen heden en verleden. Nieuwe contacten leggen en te onderhouden met oprechte belangstelling voor de mens tegenover hem.

De W.H. de Vosprijs en de Aureliaprijs – Eerbewijzen voor zijn missie

De toekenning van zowel de SSRP W.H. de Vos- (2002) en de Aureliaprijs (2020) vormden tastbare waardering voor zijn levenswerk. Beide prijzen, bedoeld ter erkenning van bijzondere verdiensten voor het behoud van het Varend Erfgoed, vonden in Wim de Bruijn een vanzelfsprekende laureaat. Hij stond symbool voor een integrale benadering: niet alleen behoud in materiële zin, maar ook in terugkerende overdracht van kennis, verhalen en enthousiasme.

Boegbeeld van het Varend Erfgoed

In een tijd waarin historische schepen meer dan ooit onze aandacht verdienen, was Wim de Bruijn tot aan zijn overlijden een rots in de branding. Hij begreep als geen ander dat het behoud van Varend Erfgoed niet stopt bij het conserveren van hout en ijzer, maar voortleeft in mensen, gemeenschappen, geschiedenissen en verhalen. Zijn werk inspireerde generaties liefhebbers, scheepsbouwers, eigenaren en beleidsmakers.

Hij was samen met zijn vrouw Elly zichtbaar en onzichtbaar aanwezig op talloze evenementen, SSRP-Lustrumreünies en Voorjaarsbijeenkomsten en vaak te vinden in gesprek met jonge enthousiastelingen. Altijd bereid om kennis te delen, altijd nieuwsgierig naar het verhaal van een schip, een bouwer of een schipper. Zijn naam werd stilaan een synoniem voor betrouwbaarheid, passie en respect voor het maritieme verleden.

Dankbaarheid en nalatenschap

De SSRP – en met ons het gehele netwerk van het Varend Erfgoed – is Wim de Bruijn zéér, zéér veel dank verschuldigd. Zijn nalatenschap leeft voort in duizenden scheepsregistraties, honderden artikelen, talloze archieven en vooral in de harten van hen die hem kenden en met hem samenwerkten.
In het laatste whatsappje op zondag 29 juni j.l. vroeg ik aan Ellie of zij Wim namens de SSRP een kus wilde geven en hem zeggen dat hij en zijn leven, zijn inzet van ontiegelijk groot belang is geweest voor ons (vrijwilligers), de SSRP, maar vooral voor zijn SPIEGEL...dus voor héél Nederland.
Wij zullen hem missen – als mens, als mentor, als vriend.
Onze gedachten gaan uit naar jou Elly, jullie kinderen en zijn familie, vrienden en allen die hem dierbaar waren. 'Je koers is uitgezet. De wind in de zeilen blijft...dankzij jou'!
Rust zacht, Wim

Deze In Memoriam is geschreven door:
Ineke Verkaaik-Hogervorst
Voorzitter SSRP, PR en communicatie
voorzitter@ssrp.nl

In andere media

Spiegel der Zeilvaart, eindredacteur Arthur van 't Hof:
Iedereen weet wel een leermeester aan te wijzen van wie hij het vak heeft geleerd. Toen ik 12 jaar geleden de taken van Wim de Bruijn overnam, vond ik mezelf al een ervaren vakman op tijd- schriftgebied, maar dat bleek jeugdige overmoed. Voor de nieuwere lezers: Wim de Bruijn is decennialang hoofdredacteur van de Spiegel geweest. Hij heeft het blad min of meer bedacht en wist het een paar jaar later te redden uit een mediahuis dat op instorten stond. Zelfstandig ging hij verder en dat was niets minder dan een koene daad: sinds die tijd heeft het vaderlands varend erfgoed een eigen uithangbord dat bij wijze van spreken naast de Libelle in de boekwinkel staat.
Voor de langjarige lezers geldt: Wim de Bruijn, dat is de man die alles weet, of het nu gaat om botters (zijn jeugdliefde) of zompen (een later ‘onderzoeksveld’)- Hij is een soort wandelende geheugenbank bij wie je altijd terecht kunt met je vragen. Ook ik. Zoals laatst nog, toen we een artikel hadden waarin het toespoor van zwaarden aan bod kwam en ik me afvroeg hoeveel graden daarvoor in het verre verleden werd aangehouden.
Ook nadat hij naar zijn eigen idee een stap opzij had gezet en op de achtergrond opereerde, trad hij nog graag op de voorgrond. Je zag hem overal in het land terug, op beurzen, bij belangrijke bijeenkomsten, maar vooral op jacht naar nieuwe verhalen. Hij produceerde een eindeloze stroom artikelen, liefst over de vakmensen aan wie hij zich terecht spiegelde. Die artikelen zijn altijd door en door geresearched: ze moeten hoe dan ook kloppen. Wim kan in woede ontsteken als er ‘flauwekul' in een verhaal staat, zeker als het om technische zaken gaat. In een onderwerp als ‘de beste lijm voor houtverbindingen’ kan hij zich vastbijten als een terrier. Op zeker moment moet ik dan beslissen dat er nu echt wel genoeg over gezegd is.
Ik had (en dat liet hij in het begin graag fijntjes weten) nog best veel te leren toen ik de fakkel van hem overnam. En inderdaad, de eerste tien jaar stonden in het teken van nog veel meer kennis vergaren, want wat wist ik nou helemaal van de voordelen van een droge naad of composietbouw in de negentiende eeuw? We vulden elkaar in dat opzicht goed aan, want ik vond dat de lat wel wat hoger mocht als het ging om het uiterlijk van het blad en de presentatie van artikelen. Het resultaat is dat Wim de laatste jaren best (lees: heel) tevreden is als er weer een Spiegel verschijnt. En hoewel het natuurlijk altijd nog beter kan, vertrouwde hij me vorige week toe, dat hij vond dat de Spiegel in goede handen is. Een mooier compliment mag je niet verwachten van je leermeester.
‘Werken houd je jong,’ riep Wim altijd met een bulderende lach. Om vervolgens in de auto te stap- pen en vanuit Haarlem naar Friesland te scheuren met een snelheid die je niet aan zijn leeftijd zou koppelen. Maar vorige week moest hij me nog iets anders vertellen: ‘Sorry maar ik zal mijn laatste artikel niet afmaken,’ zo verontschuldigde hij zich. Ik zei hem dat hij zich daar echt geen zorgen over hoefde te maken gezien zijn situatie.
Als ik dit schrijf zeilt mijn trouwe leermeester naar de horizon, maar is hij nog net niet uit het zicht verdwenen. Op dat moment kon de Spiegel helaas niet wachten, want die gaat altijd, al 49 jaar, op tijd naar de drukker. Ook nu weer. Wim zou dat volstrekt logisch vinden en een bewijs dat zijn levenswerk blijft voortbestaan.

Weekblad Schuttevaer: Oprichter Spiegel der Zeilvaart, Wim de Bruijn, overleden

Scheepspost: Wim de Bruijn overleden