Animisme
12 maart 2018
De zee wordt vaak beschreven als een bezielde werkelijkheid, als levende entiteit met een grillig karakter. Ook zeilschepen worden (meer dan motorschepen) gezien als wezens met een eigen karakter. Zeilen op zee wordt daarmee de riskante omgang met natuurelementen. Het stranden van een zeilschip op lagerwal is niet alleen een gevaar voor de zeelieden, maar een kosmisch drama dat ons emotioneel kan beroeren. Op de foto de stranding van een zeilend vrachtschip bij West-Kapelle in 1920. Een dramatisch beeld dat ons mede droef kan stemmen vanwege het schip dat verloren heeft. Waarschijnlijk was het onvermijdelijk en was de stranding het noodlot van schip en bemanning. Dergelijke schepen konden niet heel hoog aan de wind lopen.
Onder het opschrift 'Stavoren' is te zien dat de foto samengevoegd is. De horizon verspringt en ook de Schans, de weg langs de Stadsgracht, kent een verspringing. De huisjes aan de Schans zijn pas eind 1800 gebouwd, toen er onverwacht welvaart kwam door de visserij op haring en ansjovis. Ten zuiden van de brug over de Stadsgracht, de Koebrug, is nog geen bebouwing. Die kwam pas in de dertiger jaren. Deze foto is gemaakt vanaf het grote treinstation uit 1885. De treinreizigers van Leeuwarden naar Amsterdam konden hier overstappen op de veerboot die hen naar Enkhuizen bracht. Daar stond de trein gereed om door te rijden naar Amsterdam. Het grote station heeft Stavoren niet veel voordeel gebracht. De reizigers stapten direct over op de boot, zonder het stadje te bezoeken. De vele middenstanders in Stavoren konden bestaan dankzij de scheepvaart. De schippers sloegen er proviand in als ze in de ruime vluchthaven lagen, die ontstond bij de aanleg van de spoorhaven voor de veerboten. Stavoren had toen zo'n 800 inwoners, maar wel 6 bakkers, dankzij de scheepvaart.
