Binnenvisserij
16 juni 2019
Nu 'bijna alle' Nederlanders een hogere opleiding hebben genoten met een bijpassende (kantoor)baan, wordt het interessant te zien dat er ook een andere werkelijkheid bestaat. Op de foto binnenvisser Everen de Vries (1902 - 1984) uit Warns in het begin van de zestiger jaren. Hij had een dichtzet bij de Galamadammen (waar nu de jachthaven en camping de Kuilart is) en een stek aan de zuidkant van de Fluessen, bij het dorpje Kolderwolde, hier op de foto. Er zijn nog steeds mensen die doodongelukkig zouden worden met een leven voor een PC-scherm en in eindeloos overleg in vergaderruimtes. Zo zijn er in Friesland nog steeds binnenvissers die als ondernemer zelf bepalen hoe ze werken en steeds in de open lucht, op het water, in samenwerking met de natuur. Niet dat ze daar heel rijk van worden. Ook is het een soort werk waar veel kantoormensen niet direct voor zullen kiezen, maar toch. De binnenvisserij wordt vaak binnen families doorgegeven. Een zoon van Everen de Vries heeft jaren met succes vanuit Stavoren op het IJsselmeer gevist met de kotter ST50.
Een kleinzoon, ook weer een Everen, is op dit moment actief als binnenvisser bij Terherne en levert aal aan bekende restaurants in de provincie. In de eerste helft van de 19e eeuw waren er bij ieder dorp binnenvissers met een dichtzet of met fuiken. Anders dan in de beeldvorming waren zij helemaal niet vrij om zelf te bepalen waar zij visten. Ieder jaar werden delen van het water door de eigenaar verpacht. Ieder jaar mochten binnenvissers die een huurcontract binnensleepten alleen op dat deel van een meer of een vaart de netten uitzetten. Een dichtzet kon heel aantrekkelijk zijn op stromend water, wat in Friesland ontstaat in vaarten tussen twee meren door op- en afwaaien, zoals bij de Galamadammen. De scheepvaart had echter voorrang en niets was voor de visser zo ergerlijk als de dichtzet 's avonds laat weer te moeten openen, omdat er alsnog een vrachtschip aan kwam zeilen. Tegenwoordig zie je nog maar zelden een dichtzet en ook het aantal binnenvissers is gedecimeerd. Ik heb wel eens de indruk dat zelfs de vissen het laten afweten. De vele sportvissers zitten immers uren naar hun dobber te staren zonder ooit een vis van enige betekenis op te halen. Dat lukt alleen nog bij vijvers waar visverenigingen grote hoeveelheden vis (snoek, karper, steur) uitzetten, die na het vangen door de leden van de vereniging weer voorzichtig teruggeplaatst worden.
