Geschiedenis bewaren is onmogelijk
29 augustus 2018
Bovenstaande foto is rond 1950 gemaakt in de vissershaven van Stavoren. Voor de oorlog waren er nog geen zelfgebouwde hokjes voor de vissers. Toen was er langs de haven een talud van gras, waar de vissers hun netten en stokken op legden. Na de oorlog was er blijkbaar behoefte aan berghokken. De visserijmethoden waren veranderd. We zien vooral bakken voor het hoekwant, een lange lijn met zijlijntjes waar haken (hoeken) aan zitten en die gebruikt werd om aal te vangen. Tien jaren later waren de wrakke hokken uitgebouwd tot een aaneensluitende rij houten werkplaatsen.
Natuurlijk had die ook niet het eeuwige leven, zodat zo'n twintig jaren later het plan ontstond om alles maar af te breken en terug te keren naar het grastalud van voor de oorlog. Dat vonden vele toeristen echter doodzonde. Historisch erfgoed zou verloren gaan. Het eindresultaat was, dat er een lange rij werkplaatsen is gebouwd van betonblokken met een golfplaatdak om de herinnering aan het verleden geen geweld aan te doen. Veel van wat wij ervaren als historisch relevant, is niet meer dan één generatie oud. Kenmerkend voor geschiedenis is de verandering, het voortdurend verdwijnen van het oude en ontstaan van het nieuwe. Behoud is eigenlijk onmogelijk.
