Twintig-twintig wordt geschiedenis
2 april 2020
Het is niet velen gegeven om tijdens hun leven een jaar mee te maken dat de geschiedenis in zal gaan als unieke gebeurtenis die de hele wereld tot stilstand bracht. Met de pandemie die het Corona-virus veroorzaakt zijn wij ongevraagd getuige geworden van zo'n moment. Iedereen ervaart in dit jaar, twintig-twintig, iedere dag opnieuw wat dat betekent en ieder heeft op zijn wijze daar in meer of minder ernstige wijze mee te maken. Wie had bij de afgelopen jaarwisseling gedacht dat de komende zomer de wereld waarschijnlijk nog voor een belangrijk deel 'op slot' zou zijn, waardoor grote sportevenementen als de Tour de France, de Olympische Spelen of Wimbledon verschoven zijn naar het volgende jaar? Ook in het kleine staat de wereld stil. Op watersportgebied worden wedstrijden en evenementen afgelast. In de provincie Zeeland mogen watersporters zelfs niet blijven overnachten op hun eigen schip, om te voorkomen dat veel recreanten naar deze medisch gezien wat kwetsbare provincie trekken. De restaurants, de terrassen, kortom de horeca is gesloten.
Niets zal dit jaar nog zijn zoals het was. Te verwachten is dat een evenement als de Sneekweek in Friesland dit jaar niet door kan gaan, evenmin als het traditionele skûtsjesilen van de SKS en de IFKS. Zulke evenementen brengen te veel mensen te dicht op elkaar. Het wordt dit jaar dus stil op het water. Voor horeca-ondernemers een schrikbeeld, evenals voor watersportbedrijven en de ondernemers van de grote chartervloot van Nederland. De meeste schippers van de met betalende gasten varende zeilklippers, tjalken, skûtsjes en noem maar op, hebben maar weinig vlees op de botten en dreigen een jaar van stilliggen niet te overleven. Voor hun een rampjaar. Wellicht brengt de sluiting van de grenzen en het beperken van het vliegverkeer de verhuurders van zeilboten en sloepen enig soelaas, omdat meer mensen hun vakantie proberen te organiseren in eigen land en je in kleine boten nog vrij kunt varen tot drie man of in gezinsverband. Er wordt ook al gespeculeerd over structurele veranderingen in de mondiale economie door de ervaringen met deze pandemie. Europa zou economisch minder afhankelijk moeten zijn van Amerika en vooral van Azië. Die afhankelijkheid toont plotseling aan, hoe kwetsbaar Europa daardoor is. Dat Europa bijvoorbeeld bijna alle medicijnen en medische hulpmiddelen die Europeanen nodig hebben laat produceren in slechts twee landen, India en China, lijkt mij politiek-strategisch op z'n minst kortzichtig. Dat gesleep met mensen en goederen over de aardbol, met containerschepen en door de lucht, is natuurlijk ook abnormaal en blijkt dit jaar landen plotseling in problemen te kunnen brengen. De lokale epidemie van het Corona-virus in China kon slechts een pandemie worden door al die permanent over de wereld rondreizende zakenmensen en toeristen. Wellicht wordt twintig-twintig het jaar van een structurele ommekeer, van een beperking van die mondiale economie waar goederen daar gemaakt worden waar dat het goedkoopste is. Uiteindelijk blijkt die vorm van productie immers een vorm van uitbuiting van arme landen te zijn door de rijke landen. Ons leven zal dan wat duurder worden, de werkgelegenheid zal veranderen, we zullen niet meer de tweede exporteur van landbouwproducten ter wereld zijn en op het water.......zullen we weer naar Giethoorn kunnen met de boot zonder in een file te geraken met punters vol Aziatische toeristen.
