Werk aan het Rodeklif
21 juni 2020
De kliffen van Gaasterland zijn een begrip, maar eerlijk gezegd suggereren de verhalen meer dan de kliffen waar kunnen maken. De Friese meren zijn ontstaan tijdens de laatste IJstijd als uitgesleten bodem van een gletsjer, waarbij de aarde als eindmorene voor de gletsjer werd opgestuwd tot de glooiingen van Gaasterland. Toen de Zuiderzee in omvang toenam, werd die uitbreiding tegengehouden door de keileem van die stuwwallen en ontstonden door de golfslag steile wallen van zo'n zes meter boven de zee. Bij het Rodeklif zelfs tien meter. Die kliffen werden in de loop der jaren echter flink aangetast door de zee. Ze moesten versterkt worden, want ze dienden natuurlijk ook als natuurlijke zeewering voor het lager gelegen achterland. Tijdens de stormvloed van 1825 werden grote brokken van het klif afgeslagen, waarna ook deze hoge oever versterkt werd met een palenrij, net als de normale zeedijken. Omstreeks 1860 had die bekisting ernstig te lijden onder de paalworm die dit type dijkversterking langs de hele Zuiderzeekust verzwakte. Voor de jaren 1893 tot 1895 had men voldoende financiële middelen verzameld om het Rodeklif grondig aan te pakken. De afbrokkelende steile oever werd schuin afgegraven, met gras beplant en langs oever werd een basaltdijkje voorzien van een rij palen aangebracht om de kracht van de golven te breken. De foto geeft een indruk van de werkzaamheden ter plaatse.
Als in 1913 Jac. P. Thijsse samen met zijn vrouw een fietstocht maakt rondom de Zuiderzee, ziet hij tot zijn teleurstelling, dat er helemaal geen sprake is van een ruige, steile keileemwal die met rode gloed uit de zee oprijst. 'Het is een groene heuvel die naar de zeezijde zacht en naar de landzijde nog zachter glooit.' Het is geen klif en niet rood. Veel beter is hij te spreken over het Oudemirdumerklif, dat niet veel later door zijn Vereniging voor Natuurmonumenten gekocht zal worden. Wie nu naar dat klif gaat, raakt echter ook teleurgesteld, want het is opvallend laag en door het zoete IJsselmeerwater geheel begroeid. De zeldzame brakwater vegetatie waar Thijsse zo enthousiast over was, heeft de afsluiting van de zee niet overleefd. Het Rodeklif is tegenwoordig vooral bekend vanwege het monument dat in 1951 geplaatst is op deze hoogte, ter herinnering aan de veldslag uit 1345, toen graaf Willem IV uit Holland meende de Friezen bij Stavoren met een legertje in het gareel te moeten dwingen. Jammer voor hem werd hij door onbekendheid met het terrein ter plaatse door de bevolking van Warns in de pan gehakt.
