Horizon

Nederland is door de eeuwen heen een land van scheepsbouwers en zeilers geweest. Wij waren de eersten, die in de 17e eeuw pleziervaartuigen bouwden, het Engelse woord „yacht” is, als zovele scheepstermen van Nederlandse oorsprong. Czaar Peter was slechts één van de talrijke vreemdelingen, die hier het scheepsbouwen leerden, wij waren de pioniers op dit gebied. Geen wonder dan ook, dat voor de ondiepe binnenwateren en zeegaten van ons modderige landje een grote verscheidenheid van scheepstypen ontstond, die sierlijkheid aan voortreffelijke zeileigenschappen paarden en waarvan sommigen zich tot in deze dagen hebben gehandhaafd. Eén daarvan is de vrachttjalk. Het zijn zware, stoere schepen, oorspronkelijk van hout, maar de laatste halve eeuw bijna uitsluitend van ijzer gebouwd, waarvan ons land er nog vele honderden telt, maar waarvan helaas een steeds groter deel wordt opgelegd, omdat de concurrentie met het gemotoriseerde vervoer niet meer is vol te houden.

In 1895 liet een zekere schipper Scholten voor eigen rekening zo'n ijzeren tjalk in Veendam bouwen, lang 22 meter, breed 5 meter, met „aan de wind" 150 vierkante meter zeil. In 1908 nam de zoon, pas getrouwd, het schip over en 39 lange jaren voer dit echtpaar met ladingen turf van Nieuw-Amsterdam naar Enkhuizen en terug, tien reizen per jaar. Tot in 1947 schipper Scholten voorgoed het anker in Hoorn liet vallen, de turfhandel loonde niet meer. Het schip was na 52 jaren trouwe dienst nog in uitstekende staat, want turf is een lading waar het weinig van te lijden heeft. En uiteindelijk werd het opgekocht door het echtpaar Kramer-Ferguson, binnenhuisarchitecten te Amsterdam en begon voor de oude schuit een nieuwe, nooit vermoede loopbaan. De Heer en Mevrouw Kramer lieten het schip naar eigen ontwerp verbouwen tot een woon- en werkjacht, zoals er maar weinige te vinden zijn in onze wateren. Onder het verhoogde achterdek kwam het ruime eigenaarsverblijf, tevens werkruimte, met een aparte slaaphut, dan een diepe kuip met banken en een verhoogde dekhut met uitzicht naar alle kanten. En daarvoor een eetzaaltje met slaaphutten, waar ruim twintig mensen comfortabel ondergebracht kunnen worden. Want het echtpaar Kramer had van het begin een tweeledig doel met deze kostbare onderneming. In de eerste plaats konden zij dit schip gebruiken als verplaatsbaar huis en bureau, door het zo dicht mogelijk te leggen bij de plaats, waar zij op dat ogenblik met een opdracht bezig waren. Maar voor dit doel was een veel kleiner schip heel wat eenvoudiger en goedkoper geweest. Voor alles wilden zij echter anderen laten meedelen in de levensvreugde, die het bezit van zo'n boot verschaft. Negen maanden van het jaar woont en werkt de familie Kramer aan boord van de „Horizon". Daar de slaaphutten uitneembaar zijn en de dekhut met enkele handgrepen te verbouwen is tot een podium, kan de heer Kramer voor een publiek van 60 á 70 mensen lezingen houden over binnenhuiskunst.

Wat de „Horizon" elk jaar voor enige honderden mensen betekent, is natuurlijk maar een kleine bijdrage tot het vraagstuk der recreatie. Maar overal in ons land liggen honderden tjalken opgelegd, die op een meer primitieve wijze letterlijk tienduizenden jaarlijks een ongekende vakantievreugde konden doen smaken. Bijna al deze opgelegde schepen dienen nog slechts als woning voor het schippersgezin, maar hebben als vrachtvaartuig bijna geheel afgedaan. Alleen al in Amsterdam liggen in twee vluchthavens tientallen tjalken die niet meer van hun plaats komen.

Het was daar in Zeeland na 1 Februari '53 wel met recht een continubedrijf, en wel in de ruimste zin van het woord! Na water en schepen zo'n dikke twintig jaar van alle kanten te hebben leren kennen, klopte het bericht van de stormvloed wel aan een zeer ontvankelijk gemoed, temeer daar ik zelf uit Zeeland kom. Reeds Zondagmorgen werd contact opgenomen met verschillende instanties, die - jammer genoeg - de ramp nog niet op volle omvang bleken te peilen. Zo niet echter het Roode Kruis... daar aan de Paulus Potterstraat heerste een bevrijdende activiteit. Gezien het feit, dat ik sinds '49 de leiding had bij het verbouwen van de 114-tons Groninger tjalk „Linquenda" tot het tjalkjacht „Horizon", welke verbouwing, gezien eisen en doel, een grote in- en uitwendige verandering meebracht, kon ik dit schip voor hulpactie aanbieden. Doordat echter de toestemming om officieel te kunnen optreden even op zich liet wachten, kon de organisatie niet zo snel als nodig was worden aangepakt. Maandag ca. 23 uur was dit obstakel overwonnen en kon definitief met uitvoering der plannen begonnen worden. Om spontaan, doch zonder goede coördinatie en voor-bereiding te gaan varen, was mij te veel in tegenspraak met goede zeemanschap!
Gedurende de nacht van 2 op 3 Februari mocht het kantoor van het Roode Kruis gebruikt worden als centraal organisatiepunt. Ook werd hier de officiële Roode Kruis-verklaring gemaakt, waarin werd aangegeven, dat de „Horizon" met mij als gezagvoerder, in het rampgebied, varend onder Roode Kruisvlag, doch geheel zelfstandig optredend, belangeloos hulp ging verlenen. Later zou blijken dat alleen door dit papier voor tienduizenden guldens materiaal aan boord kwam!

Het complete verhaal wil slechts in grote lijnen een beeld geven van de hulp die, gedurende de rampdagen van Februari 1953, door het tijdelijk als hospitaal- en verbindingsschip uitgeruste tjalkjacht „Horizon" in de Zeeuwse wateren kon worden verleend.
Als men mij nu vraagt: waart gij tevreden over het verrichte werk, dan moet ik ronduit antwoorden: neen. Wij hadden een uitstekend schip, wij waren zorgvuldig uitgerust en goed bemand, maar het resultaat van ons werk stond daarmee niet in de juiste verhouding. Deze zelfde ervaring hebben de mensen op vele hulpschepen ongetwijfeld gehad.
Kritiek uitoefenen is veelal gemakkelijker dan doen en toch moet het gezegd worden, dat er in de algemene organisatie veel heeft gehaperd. Het was vooral een gebrek aan voldoende coördinatie, een onvoldoende contact tussen de centrale leiding en de plaatselijke leiders, dat hieraan schuld had. Door veel loos alarm veelal tengevolge van een paniekstemming werd onnodige vertraging soms zelfs chaos veroorzaakt. Controle op de beantwoording van hulp-oproepen ontbrak, zodat de schepen elkaar dikwijls gewoon in de weg zaten, terwijl op andere plaatsen hulp bitter nodig was. Het waren veelal stuurlui aan de wal, die de schepen hun aanwijzingen gaven, zonder voldoende over de vaarmogelijkheden te kunnen oordelen.
Het is ver van mij beschuldigingen te willen uitspreken, de organisatie was niet voorbereid en een ketting is nu eenmaal niet sterker dan de zwakste schakel. Maar jammer was het wel...

Reactie van Pascal Kamerbeek (11-10-2019)

Leuk om te weten dat het schip nog bestaat! Mijn Opa heeft op dit schip meegeholpen om hulp aan te bieden bij de Watersnoodramp.

Vanaf 1955 heeft de bemanning van de Wieringaak KP145 ('Asaminthe') een boordboek bijgehouden, met daarin het onderhoudsverhaal van het schip, maar ook een aantal verslagen van de tochten die er mee werden gemaakt. Tijdens deze tochten ontmoetten ze ook het tjalkschip 'Horizon'. Het boordboek is via omzwervingen bij een antiquair terecht gekomen.  Vervolgens is het cadeau gedaan aan een liefhebber van Oudhollandse schepen, die het aan het SSRP-archief heeft geschonken, om het in haar collectie bij het Fries Scheepvaart Museum op te nemen.

Sinds kort zijn wij Séverine & Eric Morren de blije en trotse eigenaar van tjalk 'Horizon'. Vandaag is een bijzondere dag want ze is zojuist op de kant getakeld van de Museumwerf te Nieuwegein. Hier wordt ze gekeurd, geschilderd en zal ze haar nieuwe mast krijgen. Wij kochten haar met gebroken mast, vandaar. Als ze weer straalt van blakende gezondheid, zullen we haar overvaren naar haar prachtige ligplaats in de historische haven van Wijk bij Duurstede. 

Museumwerf Vreeswijk - door Cisca de Ruiter, organisatiemedewerker

Opnieuw hebben we een opmerkelijk schip op de helling met een prachtige geschiedenis. Ooit was deze zeetjalk crimescene in een Duitse detectiveserie. En nog altijd staat Rooie Gerrit op het etiket van een bekende bitter op háár achterdek, aan háár stuurwiel. Ook hebben velen de puzzel van 500 stukjes gelegd met onder andere haar beeltenis.  We hebben het over de zeetjalk 'Horizon', voormalig vracht-, woon-/werkschip en charteraar.
De zeetjalk met haar imposante kop en kont heeft nog meer bijzonderheden op haar naam staan. Zo werd de Horizon ingezet in het overspoelde Zeeland tijdens de watersnoodramp in 1953 als verbindings- en hospitaalschip. Volgeladen met hulpgoederen, eten en drinken en met een arts, verpleegkundige en marconist aan boord, lenigde ze daar de eerste nood.
Ook startten de carrières van veel charterkapiteins bij haar aan boord doordat deze varensgasten daar leerden zeilen en manoeuvreren. En als charterschip was zij een van de pioniers in deze branche en stond ze garant voor dagen vaarplezier voor velen door prachtig en karakteristiek Nederland.

Zeetjalk
Toen het schip als de Linquenda in 1895 van stapel liep op een Veendamse werf, kon ze zo’n carrière niet vermoeden. Gebouwd als zeetjalk was ze bedoeld voor de grotere binnenwateren, het kustgebied, waaronder de Wadden, en de Noord- en Oostzee. De tweemaster kon 114 ton vracht vervoeren.
In vergelijking met ‘gewone’ tjalken hebben zeetjalken een relatief hoge kop en kont. Daardoor hebben ze meer zeeg. Ook zijn zeetjalken robuuster gebouwd. Het zijn eigenschappen die de zeewaardigheid ten goede komen. 
Zeewaardig of niet, de Linquenda/Horizon heeft waarschijnlijk niet lang over de zee gezworven. Tussen 1908 en 1947 voer ze namelijk een vaste route met turf: van Nieuw-Amsterdam naar Enkhuizen, op een gegeven moment bijgestaan door een opduwer.

Chartervaart
Uitgewerkt maar niet versleten kwam de zeetjalk in handen van twee binnenhuisarchitecten. Het echtpaar veranderde de naam in Horizon en maakte van de tjalk een comfortabel woon-/werkschip met verhoogd achterdek en een roef over de gehele den (opstaande rand boven het laadruim). Haar carrière als charterschip (max 20 pers.) maakte een voorzichtige start doordat ze 3 maanden van het jaar als zodanig werd ingezet. 
In 1971 werd de Horizon opleidingsschip bij de Nederlandse Zeilschool aan de Kaag. Ze bleef ook actief in de chartervaart die nog in de kinderschoenen stond. Ook was ze deelnemer aan diverse sails en races met historische schepen. Onder een andere eigenaar functioneerde de Horizon tussen 1996 en 2001 nog als charterschip. Vervolgens kwam ze als varend woonschip in verschillende handen en kwam ze onlangs terecht als recreatieschip in Wijk bij Duurstede.

1895 - 1947

In 1895 liet schipper Scholten voor eigen rekening een ijzeren zeetjalk bouwen in Veendam werf onbekend. De tjalk werd 22 meter lang en 5 meter breed, met aan de wind 150 m2 zeil. Het schip, varende vanaf 1901 onder de naam *‘Linquenda’, heeft ruim 39 jaar de turfroute bevaren tussen Nieuw-Amsterdam en Enkhuizen.
In 1947 liet Schipper Scholten voorgoed het anker vallen in Hoorn. De tjalk werd uiteindelijk opgekocht door het echtpaar Jan. J.C. Kraamer en Elsa M. Kraamer-Ferguson. Beide binnenhuisarchitect te Amsterdam. Bij dit echtpaar begon voor de tjalk een nieuwe loopbaan.

*Linquenda staat voor de Latijnse spreuk van de Romeinse dichter/filosoof Horatius (65 – 8 v.C.) en luidt voluit: ‘Linquenda tellus, et domus, et placens uxor’ en betekent: Eens moeten wij deze grond, dit huis en de dierbare echtgenote verlaten.

1947 – 1965

In de zomer van 1949 werd het schip door het echtpaar Kraamer op de werf van de firma Gorter te Hoogezand naar eigen ontwerp verbouwd tot een woon- en werkjacht. Onder het verhoogde achterdek werd een ruim eigenaarsverblijf gerealiseerd, welke tevens werd gebruikt als werkruimte, met een aparte slaap hut. Tevens werd er een 'roef' gerealiseerd met uitzicht over het water. Door het verhoogde achterdek en het plaatsen van een roef ontstond hiertussen een kuip waarin banken werden geplaatst. Vanuit de 'roef' liep men naar beneden waar een eetzaaltje met kombuis was gemaakt met daarachter slaaphutten waar ong. 18 mensen comfortabel konden worden ondergebracht. Het echtpaar had nl. vanaf het begin een tweeledig doel met deze kostbare onderneming. In de 1ste plaats konden zij het schip gebruiken als verplaatsbaar kantoor en woonhuis, door het schip zo dichtbij als mogelijk aan te leggen bij de plaats waar zij op dat moment met een opdracht bezig waren. Het was voor het echtpaar bovenal de bedoeling dat er ook andere mensen konden delen in de vreugde welke het schip hen verschafte. Negen maanden per jaar woonde en werkte het echtpaar Kraamer aan boord van de inmiddels tot 'Horizon' gedoopte tjalk.
De slaaphutten waren uitneembaar en de roef was met enkele simpele handgrepen makkelijk om te bouwen tot een 'podium' waar de heer Kraamer voor een publiek van ong. 50 mensen lezingen kon houden over de binnenhuisarchitectuur. Drie maanden per jaar zwierf de 'Horizon' over de Nederlandse wateren met een 20-tal mensen aan boord, die een onbezorgde vakantie hadden geboekt.
In het jaar 1953 heeft de Horizon gediend als hospitaalschip voor het "Leger des Heils" tijdens de watersnoodramp in Zeeland. Dit is beschreven in een artikel in De Waterkampioen. Het artikel beschrijft de deelname van de Horizon tijdens de watersnoodramp.
In het Pinksterweekend van 1963 zonk de juist geheel voor de zomerverhuur geschilderde en opgeknapte 'Horizon' in de haven van Hoorn.
In juli 1965 werd de tjalk 'Horizon' te koop aan geboden middels een advertentie in De Waterkampioen.

1971 - 1996

In het jaar 1971 verandert de 'Horizon' van eigenaar en werd eigendom van De Nederlandse Zeilschool (NZS), Balgerij 1, 2159 LZ te Kaag. Hier deed zij als één van de eerste zeilschepen van Nederland dienst als zeilschool. Genoemde eigenaren zijn hier de heer Wim Patist en de heer Neve.
In 1973 werd de 'Horizon' opnieuw ingezet in de chartervaart. Voor zover bekend en gedocumenteerd waren de 'Horizon' en 'De Zwarte Valk' op dat moment de eerste twee charterschepen in Nederland welke volledig waren ingericht voor dit doel. Vanaf dat moment hebben bijzonder veel nationaliteiten op het schip meegevaren. Zo zijn er reisverslagen gevonden van Japanners en Amerikanen. Het schip was vooral geliefd bij de Duitsers. Alle gasten- en logboeken zijn bewaard gebleven.
Leuk om te weten is dat de 'Horizon' is gebruikt als locatie voor het filmen van een bekende Duitse Krimi. Ook is zij samen met de 'De Zwarte Valk' gefotografeerd in de haven van Marken, waar een puzzel van is gemaakt en geproduceerd. Deze puzzel hebben wij in ons bezit (Schmidt Puzzel, 500 teile, 34 x 53 cm)

1996 – 2001

In 1996 kwam de 'Horizon' in het bezit van Gerrit Boonen. Een schipper gepokt en gemazzeld door 30 jaar ervaring bij de Marine. Met Enkhuizen als 'thuishaven' en varend onder de vlag van "De Zeilvaart", werd onder zijn leiding het ruime sop gekozen. Regelmatig voer de 'Horizon' naar de wadden eilanden en zwierf het over het IJsselmeer. Tevens heeft de 'Horizon', naast de verschillende races, waaronder de Beurtveer en Strontrace, in 2000 deelgenomen aan Sail 2000. Schipper Boonen heeft in 2001 definitief besloten om de 'Horizon' te verkopen. Hij had naast de 'Horizon' nog een tjalk in zijn bezit de "Moeke Zorn" en besloot om zijn oude dag te slijten met de zorg van 1 schip in plaats van 2. De ‘Moeke Zorn’ is qua afmetingen iets groter en ruimer opgezet dan de 'Horizon' en was daarom financieel aantrekkelijker om te behouden en nog enkele jaren als charter te gebruiken.

2001 - 2006

In 2001 is de 'Horizon' verkocht aan Johan Griffioen en Rosa Los. zij hebben toen het interieur enigszins aangepast om het schip echt te gaan gebruiken als zijnde een woonschip. De meeste slaaphutten zijn ontdaan van de stapelbedden en wastafels. Het achterschip is een grote slaapkamer geworden met veel kast- en bergruimte. En er is een kleine werkplaats gemaakt in het verlengde van de machinekamer. De roef en de algemene ruimte zijn identiek gebleven. Evenals de kombuis en 1 slaaphut. Er is een badkamer ingericht met aansluiting voor de wasmachine en droger en bergruimte in het vooronder. Helaas hebben Johan en Rosa na al dit harde werken niet lang kunnen genieten van het resultaat. De relatie is verbroken en tot grote spijt hebben ze het schip wat hun erg lief was moeten verkopen. Sindsdien heeft de 'Horizon' te koop gelegen via een vastgoedhandelaar in de haven van de Veenderij te Vinkeveen…

2006 - 2018

Na 1,5 jaar stil en onbewoond te hebben gelegen in de Veenderij te Vinkeveen is de 'Horizon' enigszins aangetast door moeder natuur. Brigit van Wegen en Arjen van Rheenen namen een kijkje en waren meteen verkocht. Onder de schil van afgebladerd verf en roest, zagen zij een stoere tjalk, die na een grote schoonmaak- en schilderbeurt weer zoals vanouds het ruime sop koos. Op Urk onderging het schip een keuring en een grote onderhoudsbeurt. Het echtpaar is geregeld te vinden op de wateren van het Markermeer/IJsselmeer en het Wad en nemen zij deel aan diverse evenementen georganiseerd door de verschillende platbodem- en zeilverenigingen.
In 2010 openden zij een restaurant in de jachthaven van Lelystad Haven waarmee het varen en onderhoud op een laag pitje kwam te staan. In 2012 werd de relatie verbroken. Na 3 jaar van boord te zijn geweest, neemt Brigit in 2015 haar intrek weer op haar schip in Lelystad. Samen met haar zoon houdt ze zich bezig met het achterstallig onderhoud. Wat later vaart zij haar tjalk naar de haven van Spakenburg waar zij toeristen de mogelijkheid biedt om te verblijven aan boord van haar schip. Tjalk Horizon was een B&B geworden. Intussen zijn Brigit en haar zoon aan wal gaan wonen en met een nieuwe drukke baan wordt de zorg voor Horizon en het bestieren van de B&B een te zware taak. Zo besluit zij haar geliefde Grande Dame na 12 jaar in bezit te hebben gehad, te verkopen. 

2018 – Heden

Eind oktober 2018 wordt galeriehouder Eric Morren op slag verliefd op de Horizon. Na eerst een tjalk in Harlingen te hebben bekeken die er totaal verwaarloosd bij lag, reed hij zonder enige hoop door naar Spakenburg voor het bezichtigen van de tjalk van Brigit. Het was meteen raak: Horizon is het schip van zijn dromen! Het geluk lacht hem toe als blijkt dat in de historische haven van Wijk bij Duurstede (vlakbij zijn huis in Odijk) een plek vrij komt dankzij het vertrek van een tjalk van precies dezelfde afmeting. De grootste zorg – een ligplaats – is geregeld.
Na het rondmaken van de koop wordt Horizon op 2 december 2018 naar haar nieuwe ligplaats gevaren. Met aandacht en toewijding neemt Eric de Horizon per direct onder handen. Het achterstallige timmerwerk wordt afgemaakt, de motor-, apparatuur- en bekabeling gecheckt en waar nodig vernieuwd en het interieur wordt naar eigen smaak iets aangepast. In april 2019 ligt ze enige tijd bij de Museumwerf  Vreeswijk waar ze op de kant geschuurd wordt, een dikke laag antifouling krijgt en tot slot geschilderd wordt. Ook vindt de keuring hier plaats, wordt haar gebroken mast vervangen voor een nieuwe zodat ze in haar oude glorie kan worden opgetuigd. In juni 2019 vaart ze als herboren terug naar haar nieuwe thuishaven in Wijk bij Duurstede.  
Voor Eric en Séverine zal 'Horizon' een pleziervaartuig zijn waar ze in hun vrije tijd veel op te vinden zullen zijn. Ook laten ze anderen van haar genieten door haar via airbnb aan te bieden als logeerplek. De Horizon mag dus met pensioen en hoeft niet meer, zoals in vroeger tijden, dag in - dag uit, te zwoegen als charterschip. Wel gaan de nieuwe eigenaars natuurlijk met haar op stap zodat ze door liefhebbers bewonderd kan worden! 

Ik zie in dit register van de 'Horizon' dat er een stukje van de geschiedenis mist.
Mijn vader heeft in de jaren 60 het precieze jaar en dag is mij niet bekend de "Horizon" gekocht van een handelaar in Amsterdam dhr. Göbel. De Horizon lag toen geheel leeg met van voor tot achter een nieuwe multiplexvloer en een stevig rokende Perkins diesel te koop in het Westerdok te Amsterdam.
Na de aankoop zijn we in aanleg aan de Amstel ter hoogte van de Ysbreker en nog weer later aan de Sarphatikade gaan liggen. Mijn vader nam de leiding over zijn kinderschare en tezamen hebben wij met gebruikmaking van veel teakhouten deuren uit sloopschepen (Hendrik Ydo Ambacht) het schip ingebouwd. We hebben daar toen met zijn allen op gewoond en 's zomers werd de 'Horizon' ingezet als charterschip om met name middelbare school leerlingen door Nederland en België te varen. Mijn vader was leraar aan een Middelbare School te Amsterdam.
We hebben ik nog in de Nieuwe Vaart te Amsterdam en in Muiden gelegen. Overigens heeft mijn vader de Horizon aan Patist op de Kaag verkocht.

Als laatste een foto van de 'Horizon' terwijl deze bij een vorige eigenaar? aan de Blauwbrug te Amsterdam ligt. Hier nog met één mast. Mijn vader heeft die 2e mast erop gezet.
Mijn vader kon de 'Horizon' niet loslaten en heeft een gevelsteen laten maken en deze geplaatst in het huis waar we na de Horizon zijn gaan wonen aan de Lauriergracht 89 te Amsterdam.

De 'Horizon' lag in de jaren vijftig bij ons voor de deur in de Amstel bij de Blauwbrug. Mijn ouders hadden een melkwinkel op nummer 43. Als kind mochten wij boodschappen brengen bij de familie Kraamer. Met een mand aan de arm over de loopplank gaan was natuurlijk heel gewichtig voor een tienjarige. En dan het trapje af naar de kleine kombuis.
Elk jaar als de 'Horizon' met zomergasten was weggeweest kostte het de heer Kraamer grote moeite om weer toestemming te krijgen van de gemeente om daar in de Amstel te mogen liggen. Ook de aansluiting op het elektriciteitsnet was een toer. De laatste jaren dat het schip daar lag, heeft mijn vader met Kraamer via een snoer vanaf ons huis hoog door de bomen naar het schip voor stroom gezorgd. Dat was natuurlijk niet officieel.
Het echtpaar Kraamer-Ferguson heeft begin jaren zestig op Amstel nummer 45 één hoog de inrichting van onze nieuwe woning ontworpen. Oorspronkelijk was er een voor- en achterkamer met een piepklein keukentje. De voorkamer werd de salon, want daar hadden we immers een prachtig uitzicht op de Amstel en de Blauwbrug. De achterkamer werd omgetoverd tot een kamer met eethoek en keuken en een slaapdeel met verlaagd plafond en een kunstig verwerkt opklapbed. De Kraamers leverden fantastisch werk.
Uiteraard was hun schip ook mooi en functioneel ingericht. Helaas mocht Kraamer de laatste jaren niet meer met zijn 'Horizon' in de Amstel liggen, maar kreeg hij een plaats in de Vlothaven toegewezen. Onze verbazing was dan ook groot toen er zomaar een oud verwaarloosd schip kwam te liggen van de Amerikaanse kunstenaar Victor IV. Bovendien bouwde deze man allerlei vlotten aan zijn schip met daarop hokken, beesten en beplanting. Dat gebeurde denken wij illegaal. Dat werd nota bene een attractie waarvoor rondvaartboten even stilhielden. Het grote gedogen in Amsterdam was in deze jaren begonnen.
Jaren later las ik een advertentie van de 'Horizon' in het blad VISTA van de FABK (Federatie Amateur Beeldende Kunstenaars). Daarin werd een week schilderen en varen op het IJsselmeer en de Waddenzee aangeboden o.l.v. de heer De Neve. Mijn zus en ik hoopten dat dit schip `onze Horizon` zou zijn, en dat bleek. Wij hebben van 1987 tot 1991 mee mogen varen. De heer en mevrouw De Neve vonden het heel belangrijk dat iedereen het prettig had aan boord. ’s Avonds deden we vaak spelletjes. Er was zelfs een piano aan boord. Mijn accordeon ging ook mee. De Neve was al op leeftijd en kon slecht zien, maar het schip kende hij op zijn duimpje, evenals de vaarroute. Dan vroeg hij: zijn we al daar-en-daar voorbij, dan moet je letten op het mooie landschap of een boerderij of zo. Verder organiseerde het echtpaar altijd een reünie in het najaar bij hun thuis. Wij koesteren warme herinneringen aan schip en eigenaren