Nooit Volmaakt

Goed, we wisten ten slotte dat het een hondewerk zou zijn; weliswaar had ik met het grootste plezier al een paar maal een tjalk ingedeeld, maar helemaal met eigen handen ook afmaken is toch net even iets anders. Eigenlijk waren we verloren op het moment dat de woorden „Eigen Tjalk" vielen, zonder dat we er om moesten lachen. De rest ging angstwekkend snel (en min of meer buiten ons bewustzijn).
We stroopten half Nederland af op zoek naar een gaaf exemplaar, dat bovendien ook nog een goed model had; we zagen 2872 tjalken, die iets te vol, te kort, te hoog of net te schraal waren en liepen in Leeuwarden tegen een woonscheepje aan waarvan we meteen zonder meer wisten: Deze!
Uit angst achter het net te vissen lieten we tegen onze gewoonte het scheepje niet droog zetten en ook kwam mijn benepen „akkoord" er veel te vlug uit toen een hoge prijs genoemd werd, die een bedenkelijke frons op Yolanda's (mijn vrouw) overigens zo mooie voorhoofd bracht. De ontnuchtering kwam pas toen we thuis in Velp gingen piekeren hoe je midden in de winter met ijsgang een tjalk zonder motor van Leeuwarden naar Arnhem brengt. Op de een of andere manier lukte het, zoals het tenslotte ook lukte een duivenliefhebber te interesseren voor de afbraak van de woning (onder het motto : dat er van het hout nog wel 10 goede duivenhokken gemaakt konden worden). Voor de opbouw van de kajuit echter wilde een dergelijk smoesje me niet te binnen schieten en bleef er niets anders over dan zelf de handen uit de mouwen te steken. Nu, die zijn er tot op heden (dat is al drie jaar) niet meer in geweest!
Een geluk bij een ongeluk was dat ons enthousiasme weer met volle teugen begon terug te komen toen we op de werf ontdekten, dat we ons niet vergist hadden en het skûtsje ondanks de ouderdom van 60 jaar bijzonder gaaf bleek te zijn. Te repareren viel er niets en het noodzakelijke tekenwerk gaf eveneens veel voldoening (al was het alleen al omdat het bij een warme kachel kon gebeuren). Erger waren de dagen dat we al krabbend en vervend bemerkten dat Yolanda wel kon horen dat ik tegen haar wang tikte, maar het door de kou niet voelde. Enfin, het scheepje heette nu eenmaal „Nooit Volmaakt" en al spoedig zagen we in dat dat maar zo moest blijven. De drie dochters raakten overtuigd, dat ze een stel merkwaardige ouders getroffen hadden en kennissen lieten zich per ongeluk ontvallen dat we een kilo menie hoger aansloegen dan een liter Bokma en geen conversatie meer hadden als het niet ging over spanten, lieren met dubbel werk of botteloeven.
Met wazige ogen, kapotte handen en angst in het hart zagen we de lente nader komen, want het werd langzamerhand wel duidelijk dat, bij uitblijven van een wonder, van varen in dezelfde zomer niet veel terecht zou komen. Het is verwonderlijk welk een onaangenaam tijdsverschil er blijkt te zitten tussen het tekenen van een aardig detail en het even met amateurhanden in een weekend vervaardigen van datzelfde bedenkseltje. Aan de andere kant gaf het ook wel sportieve genoegens zoals bijvoorbeeld toen Yolanda merkte dat ze met linker- en rechterhand tegelijk kon meniën en zichzelf trots recordhoudster meniën noemde toen ze in een weekend negen bussen verwerkt had (zeker een paar overboord gevallen).
Het wonder bleef echter uit, weshalve de toch al zeer lege portemonnee voor de zoveelste maal werd omgedraaid en de hulp werd ingeroepen van de jachtwerf Van Workum te Arnhem voor het plaatsen van motor en schroef, teneinde, zij het ook primitief, in ieder geval te kunnen varen. Mede doordat ons skûtsje bij deze scheepsbouwers een sentimentele vaksnaar bleek te raken, stond het 42 pk dieseltje (ik vond het een scheepsmachine maar de verkoper noemde het een dieseltje) er zeer snel en feilloos in en kon de Nooit Volmaakt zich althans op eigen kracht bewegen.
Die beweging werd aanzienlijk aangenamer toen voor het eerst de 81 m² (overigens door de dikte niet te hanteren) doek erbij stond. Inderdaad, ik geef toe dat ik echt wel even zenuwkriebels kreeg en dat ik mij deugdelijk voor W.A. heb laten verzekeren. Het viel echter bar mee; het meeste werk is het bijzetten en weer opdoeken van het zeil, maar het zeilen met z'n tweeën geeft weinig meer moeite dan bij een 16-kwadraatje. Het is echter nog steeds een zodanige belevenis voor ons dat we overwegen tijdens het zeilen een stukje papier over het „Nooit" van de naam te plakken. Dat papier moet dan wel direct daarna weer weg, want het eind is nog lang niet in zicht. Nog lange niet, nog lange niet.
Wij werken volgens een soort vijfjaren-plan, waarbij het noodzakelijke houtsnijwerk helaas helemaal achteraan komt. Aangezien mijn vrouw gek is op massief eiken, mag er ook maar zeer bescheiden gewerkt worden met het vlugge spul, waarover mijn vrienden altijd zo overdrijven, dus tijd is er wel voor nodig.
Ik zal niet blijven doorzagen over indeling, kastjes maken en het blank krabben van de zwaarden (die je met zes man gemakkelijk kunt tillen). Ik wil er zelfs geen moraal aan vastknopen, maar de vrouw die op een winteravond bij haar echtgenoot een afwezig twinkeltje in zijn ogen opmerkt als hij toevallig in een oude Waterkampioen naar een tjalk kijkt, doet beter maar even een half uurtje de kamer uit te gaan. Is er geen houden meer aan, wees dan zo verstandig alle rekeningen van verf, hout, lijm, motoren, zeil, staaldraad enzovoort, direct na afhandeling weg te gooien en tel, wanneer je niet zenuwziek wilt worden, nooit op wat het gekost heeft.

We zijn er wèl gelukkig mee, dat wel, maar het zal toch wel „Nooit Volmaakt" blijven.

A. v. d. HORST