Nootedop

In 1950 kocht mijn vader een Friese schouw voor het toen niet geringe bedrag van zeshonderd gulden. In zijn studententijd, in de jaren twintig, was hij actief als bemanning en als restaurateur van tjotters en Friese jachten in Rotterdam. Hij was lid van de Rotterdamse Zeilvereniging, waar toen een grote vloot tjotters en Friese jachten lag. Het lag dus voor de hand een tjotter of Fries jacht te kopen. Op praktische gronden, hij moest zijn hele familie in het schip onderbrengen, is het een Friese schouw. Mijn vader was toen directeur van Het Maritiem Museum Prins Hendrik en het Museum voor Volkenkunde in Rotterdam. Omdat hij de laatste jaren niet met vakantie was geweest en de dokter hem had gezegd dat een vakantie noodzakelijk was voor zijn gezondheid, kocht hij een schip. De Toxopeus-ronde was er nog niet geweest en een museumdirecteur verdiende toen een karig salaris. Zeshonderd gulden was zo'n groot bedrag dat hij er een verzekering voor moest afkopen. 
De Friese zesmeter schouw, ooit een wedstrijdklasse (de grote schouwen), is 6,20 m lang en 1,80 m breed. De neer-boorden zijn bijna verticaal en de bovenkant van het boeisel is vlak of met een lichte kattenrug. De schepen werden als werkschip gebruikt, waarmee in het weekend tevens wedstrijden gevaren kon worden.

Mijn vader kocht de schouw in 1950 in Zevenhuizen bij de Kaag. De vorige eigenaar had het schip vlak na de oorlog in Urk gekocht van een visser die het als nettenlichter gebruikte. Het schip was toen van buiten geteerd en van binnen met kalk behandeld. Al vóór de oorlog was het voorzien van een verhoogd voordek voor het gebruik op de Zuiderzee. Het zeilnummer was UK84 van de familie Kramer. Met behulp van modelbouwer en oud schipper Hazenberg (van de Hazenberg modellen), een werknemer van mijn vader, toen directeur van het o.a. het Maritiem museum Prins Hendrik, haalden wij het schip op en brachten het naar de Kralingse plas. Zonder motor hadden we daar inclusief de reis per trein en bus heen een hele lange dag voor nodig.
In de eerst jaren voeren we zonder motor: mijn vader vond dat we eerst moesten leren varen voordat we een motor mochten gebruiken. Ik, de oudste, en mijn tweede broer (de andere broer en mijn zusje waren nog te jong) hebben in die tijd heel goed geleerd om te bomen en jagen (en sleepjes te krijgen). Daarna heeft hij een oude, bronzen, 4 pk Penta buitenboord motor gekocht die waarschijnlijk nog bij de invasie in Normandië gebruikt was. In 1950 gingen we met vakantie naar de Kaag en de Braasem. Zoals ook later bij elke vakantie ging mijn vader af en toe een paar dagen naar het museum waar hij directeur was, omdat hij dat niet goed alleen kon laten. Dat gaf een beetje rust, want met zijn zessen slapen aan boord van een scheepje van 6 m lengte en 1.80 breedte is wel heel erg krap! 
Snel bleek er wel het één en ander aan het schip te mankeren. Vooral het boeisel was nogal rot. Dat hebben we eerst gerepareerd met vuren hout, omdat in die tijd er nog vrijwel geen grenen te verkrijgen was. Die reparaties moesten binnen tien jaar opnieuw uitgevoerd worden, omdat het vuren snel verrotte. Voor de tweede reparatie hadden we wel de beschikking over grenen, afkomstig van een sloopbedrijf.

In het SSRP jaarverslag 2009 wordt melding gemaakt van de volgende restauratie:

Bij de Pôlle-schouw Nootedop is het vlak alsmede een deel van het bakboord neerboord vervangen door Jachtwerf Molenaar in Woubrugge. 

Bij deze gelegenheid is een niet authentieke naar voren doorlopende scheg verwijderd. Het overleg over de restauratie heeft er in geresulteerd dat eigenaar Hans Nooteboom een verhaal over de geschiedenis van de Nootedop op papier heeft gezet en gepubliceerd in de Spiegel der Zeilvaart.