De Witte Joffer
Niet actief
Dit schip heeft een plaquette van de SSRP aan boord van een eerdere inschrijving, maar staat nu "geregistreerd" in Categorie X in het Stamboek en wordt dus gekenmerkt als 'Inactief'. Schip en eigenaar zijn op dit moment NIET "actief" aangesloten bij de SSRP als Behoudsorganisatie. De huidige eigenaar is (nog) niet in onze administratie opgenomen. Deelname aan Evenementen waarbij de eis wordt gesteld, dat het schip en de eigenaar zijn aangesloten bij dezelfde Behoudsorganisatie als onderdeel van de FVEN, is vanuit de SSRP daarom NIET mogelijk.
Dit betekent dat het schip nog onderdeel is van de Aanmeldingsprocedure (her-inschrijving) of, en dat geldt voor de meeste schepen, de eigenaar heeft het schip niet her-aangemeld en betaalt dus ook geen jaarlijkse bijdrage aan de SSRP voor Inschrijving in het Stamboek. Eventueel vermelde gegevens van schip en oud-eigenaren dateren meestal uit de periode van eerdere 'actieve' Inschrijvingen en zijn waarschijnlijk niet volledig en mogelijk niet correct. Voor dit schip kan, omdat het niet aantoonbaar voldoet aan de Criteria van de SSRP, geen Meetbrief door de KNWV worden afgegeven.
Vanwege de doelstelling van de SSRP om alle historie van de in het Stamboek opgenomen schepen vast te leggen, worden in de Schepenlijst wel de in het stamboekarchief beschikbare gegevens van dit ooit geregistreerde schip en summiere gegevens van de (oud-)eigenaren getoond.
Heeft u informatie over dit schip of bent u eigenaar en wilt u het graag weer 'activeren'? Laat het ons weten!
Op 9 februari 1957 begon het avontuur van lege Blom als hellingbaas. De officiële overdracht van de helling met alles wat er bij hoorde was meer dan een jaar later. De overstap van visserman naar hellingbaas was voor Blom niet groot. Hij begon met werkzaamheden aan allerlei typen schepen. Het ging hem goed af. Toen Prinses Beatrix bij haar achttiende verjaardag in 1957 een luxe Lemsteraak kreeg, kwam bij lege Blom een oud idee tot ontwikkeling, vertelt Dirk Blom (1943). Fear, wist wat mooi was, wat goed wilde zeilen, kende die mooie houten aak van Eeltsjebaes en kwam met een eigen ontwerp.
'De Witte Joffer' heeft een lengte van 12.60 meter en is te water gelaten in 1976 als 'Vrouwe Elvy''. De opdrachtgever was F.J. Franken uit Tilburg.
Eigenschappen
| Plaquette nummer: | 1022 | Zeil nummer: | VA69 |
|---|---|---|---|
| Categorie: | X | Tekening nummer: | |
| Type: | Lemsteraak |
Bouw
| Bouwjaar: | 1976 | Ontwerper: | I. Blom |
|---|---|---|---|
| Werf: | I. Blom & zn | Werf plaats: | Hindeloopen |
| Motor: | Inbouw | Motor type: | |
| Materiaal romp: | Staal | Materiaal kajuit: | Staal |
| Materiaal zeil: | Dacron | ||
| Onderwaterschip: | Rond | Kiel: |
Afmetingen
| Lengte stevens: | 12,60 m | Breedte berghout: | 4,35 m |
|---|---|---|---|
| Diepgang: | 0,90 m | Masthoogte water: | 17,00 m |
| Oppervlakte grootzeil: | 125,00 m2 | Oppervlakte fok: | 0,00 m2 |
| Oppervlakte botterfok: | 0,00 m2 | Oppervlakte kluiver: | 0,00 m2 |
| Oppervlakte totaal: | 125,00 m2 | Oppervlakte overig: | 0,00 m2 |
Tot nu toe bekende eigenaren en namen van het schip
| 1976 – 1980 | F.J. Franken, Tilburg ( Vrouwe Elfy) |
|---|---|
| 1980 – 1987 | H. Janssen, Schoten ( Vrouwe Elfy) |
| 1987 – 1999 | Dhr. Roerda ( Vrouwe Elfy) |
| 1999 – 2008 | K.J.A. Laheij, Doorn ( De Witte Joffer) |
Geschiedenis
1976
1976
1976: Casco in het water
2017
11 augustus 2017
11 augustus 2017: Jachthaven 'Port Henry' op het Duitse waddeneiland Borkum
2019
28 juni 2019
28 juni 2019: 'De Witte Joffer' in Harlingen
2022
30 augustus 2022
30 augustus 2022: Reactie van Christian Franken, (enige) dochter van de opdrachtgever
Als oudste kind / enige dochter van mijn vader, opdrachtgever Frans Franken, heb ik mijn jeugd met 3 jongere broers ieder weekend varend op de 'Vrouwe Elfy' (uiteraard genoemd naar mijn moeder) doorgebracht. Friese meren, IJsselmeer, Waddenzee, Helgoland, door Kieler Kanaal naar de Baltische Zee. Een stevig karaktervormende opvoeding vol gezonde avonturen.
Ik heb contakt gehad met een dochter van de laatst bekende eigenaar Kor Laheij en zou hen ontmoet hebben in 2007 in Stavoren bij terugkeer van een zeilweekend op het IJsselmeer. Maar vanwege storm werd dat gekortwiekt en gingen ze naar huis een halve dag voordat ik aankwam.
Het schip lag pal voor het clubhuis in prima en met kennelijk liefde onderhouden conditie - een echte lust voor het oog. Ik maakte diverse foto's en daar was mijn vader een week later bij het 50-jarig huwelijksfeest heel blij mee. Ze was toen al te koop en ik heb "terugkoop" overwogen. Met verscheping naar Canada (waarheen ik in 1982 geemigreerd ben) was dat helaas een niet veroorloofbare droom. Ik zal proberen weer contakt op te nemen met de Laheijs en zo verder te vissen naar waar VA69 nu kan zijn.
Waar onze mooie logboeken zijn (met schetsen van mijn moeder Elfy) zal ik nagaan met mijn nu 88-jarige moeder in België (daar verhuisden mijn ouders heen in ca 1990). Mijn vader, de opdrachtgever van VA69, is in 2010 overleden - met "zijn schip" aan de muur van zijn kamer (en met zijn vrouwe Elfy erbij).
Een vriend van mijn studententijd ging 2 zomers op de 'Vrouwe Elfy' mee en maakte een "Onedin line" stijl film met ditto muziek, zeilend, droogvallen op het wad, zeehonden op respectvolle afstand, onze eigen hond (snelle zwemmer, zwarte labrador Kluiver), en weer verder zeilen naar de volgende prachtige stek. Ik zal naar die CD/DVD zoeken maar duurt mogelijk even - ik ben net verhuisd om dichter bij kleinkinderen te zijn : van schitterend Vancouver Island terug naar de prairies (yikes) waar ik mijn 2 kinderen grootbracht in Lethridge, maar nu woon ik 600km noordelijker (1 uur van dochter in Edmonton), aan het Lac Ste Anne dat toevallig door Paus Frances op 26 juli j.l. gezegend werd ...... (is desondanks ? nu onzwembaar door blauwgroene algen, maar misschien maakte ik toch weer goede investering in dit veel koudere oord : deelname aan de jaarlijkse pilgrimmages naar de Lac Ste Anne Mission 10km verderop zal stijgen = rustige toeristen).
Wij als gezin groeiden op op het water. Hadden voor de 'Vrouwe Elfy' een zeeschouw (ook geregistreerd in SSRP) op het Haringvliet, en daarvoor een schokker in Heusden waarmee we de Biesbosch verkenden (toen er nog getij was). Ik en mijn 3 jongere broers leerde zeilen op de Maas toen ik 4 was (in een piraatje, daarna een 420). Ik heb me als enigst meisje leuk geweerd, ben op 18 zeil instructrice geworden - en gaf een paar zomers zeil-les in sloepen, vanuit Utrecht terug in het kamp in Heusden van mijn middelbare school (Theresia Lyceum) in Tilburg. Ik had er eens ook een 16-jarig meisje met MD (die koos mij), strandde de aangepaste sloep op een zandbank in de Merwede, en zwom daar met haar (reddings-zwem methode). Heel bijzonder, en net op tijd, doet je wel wat; ze overleed 3 maanden later. Wat je toen allemaal toch kon beleven en doen, en hoe je kon groeien zonder papieren ....
Ik heb tussen het wedstrijdroeien in Utrecht nog mooie zeiltijden gehad met alleen mijn ouders en de 'Vrouwe Elfy'. Mijn laatste = afscheids tocht was met hen op het IJsselmeer, van Lemmer naar Enkhuijzen langs de toen nieuwe Houtribdijk. Zal ik nooit vergeten, 160 m2 doek, halve wind (pittig en steady), aan lei in de kuip aan het roer onder grootzeil en fok doorkijkend, (mijn ouders aan loef in de kuip met glunderend oog - op mij en op (absent) waterverkeer), de zeilen lezen, water door het teak-ingelegde gangboord met bakboord zijzwaard diep neer, en lekker spuitend veel knopen maken. Dat zijn de mooiste momenten, als je een zeilschip echt voelt en haar tot haar volle element en tempo kunt brengen, zonder liflafjes/hulplijntjes, en vanuit een unieke hoek.
Ik zal gaan graven naar foto's / film.