vrouwe Hermina

De open aak 'Elisabeth' is in 1899 door Scheepswerf Baars in Sliedrecht, op 31 oktober gemeten en krijgt meetnummer D93N. De informatie over dit meetnummer is terug te vinden op de website met de metingen uit de Liggers Scheepsmetingsdienst.

Opdrachtgever en eerste eigenaar is Cees van Lopik uit Hardinxveld

D93N is een ijkmerk dat in 1899 in Dordrecht is ingeslagen en meldt dat de eigenaar Cees van Lopik is. Die is dan al vijftig jaar oud en woont aan de rivier wat we nu Hardinxveld/Giessendam zouden noemen, maar zijn adres werd omschreven als “de buurt “ met nog wat toevoegingen. Heb de familie gezocht en gevonden de nazaten vertelden dat er met het scheepje zand en grind werd gebeugeld en in de seizoenen wilgen en teenhout voor de verschillende doeleinden werd vervoerd. Dus voor mandenmakers, maar ook grovere tenen voor bijvoorbeeld zinkstukken. Dit heeft hij tot zijn dood gedaan. Het was een open bak met houten gangboorden die met ijzeren “mannetjes” ook verticaal worden ingestoken. Onder het voordek was het vooronder afgesloten met een deur. Achter bij het helmhout stond de schipper op een klein achterdekje. Anders dan nu had het aakje een grote kluiverboom. Het was de overgangstijd van hout naar ijzerbouw. Toen wij het kochten zaten er nog houten berghouten en een houten boegbalk en scheg. Na het overlijden van Cees van Lopik, die het scheepje naar zijn vrouw had vernoemd “Elisabeth “, is het verkocht aan Simon van Horssen.

Simon van Horssen heeft het schip “Altijd Wat” genoemd. De verkoop was in 1928, een tijd van industriële revolutie en schaalvergroting. Van Horssen laat het schip vier meter verlengen en een ééncilinder kromhout inzetten met een mechaniek aan boord, om het zand aan boord te krijgen. Hij leent het geld van zijn vaste afnemer de steenfabriek van de familie van Lookeren Campagne in de Mariënwaard. In 1938 wordt het aakje opnieuw gemeten omdat Van Horssen de oorspronkelijke maat van 13.40 meter met 4 meter heeft verlengd. Tot in de oorlog is het hard werken en weinig overhouden.

In de tweede Wereldoorlog wordt het schip door de Duitsers geconfisqueerd en wordt onderdeel van een schipbrug over de Waal. De familie van Horssen is geruïneerd.

​​​​​​​Na de oorlog wordt het schip in desolate staat getransformeerd in woonark

Na de oorlog is het schip in desolate staat in de oud ijzer handel door iemand uit de buurt van Gorinchem aan iemand verkocht die er een woonark van gemaakt heeft met ligplaats op de Vecht. Vandaar is het schip verkocht aan een familie Huisman, die er op is gaan wonen op de Giessen, dus kwam het casco weer in de buurt van zijn/haar oorspronkelijke biotoop. Na een aantal jaren werd die familie en de woonplek door de instanties weggesaneerd en gingen zij in een huis wonen en ze werd verkocht aan een bedrijf dat waterwerken deed. De ark werd als kantine naar de verschillende bestemmingen meegesleept.
Eén van de medewerkers van dat bedrijf heeft haar gekocht, de opbouw eraf gesloopt en er een ijzeren roef van voor tot achter opgelast en een zes cilinder Daf in geplaatst. Het onderwaterschip industrieel gedubbeld, een woon/weekendschip was geboren, 16 meter en 60 centimeter lang.

Midden zeventiger jaren koopt een neef van eigenaar Trompert de woon/weekend boot voor de handel. Een familielid van hem ziet er een mooi casco in en koopt haar, haalt de roef eraf en haalt de vier meter er weer tussenuit. De nieuwe lengte komt met 13.10 meter dicht bij de oorspronkelijke maat. Hij zet er ook een zeilroef op, maakt een motorkist met kuip in het achterdek. Maakt een mastkoker en zet er een mast op met giek en gaffel. Van een afstand lijkt het net weer een zeilschip. Tegelijkertijd dat hij dit alles bewerkstelligde woonde hij er ook op, zeer sfeervol alles in de stockholmer teer gesmeerd. Het achterschot was een prachtige schuifdeur met glas in lood. De eerder genoemde neef kocht het schip weer later weer terug.

De familie Trompert koopt het schip in september 1979 om weer op het water te gaan wonen op de Amstel aan de kade van de gasfabriek, waar ook hun eerste onderkomen had gelegen. Vanaf dat moment zijn ze bezig geweest er een prettig thuis en comfortabel zeilscheepje van te maken met de beperkte budgetten die hen ter beschikking stonden. Ze geven het schip de naam 'Vrouwe Hermina' en laten het inschrijven in het Stamboek van de SSRP. Jan Brilleman schouwt het schip en de 'Vrouwe Hermina' wordt ingeschreven als Zandaak. In 1982 wordt ze opnieuw gemeten en krijgt meetnummer AN 1135. Het thuiswater is de Westeinder en de Hollandse plassen. Voor tripjes en vakantie gaan ze graag naar de Biesbosch en door naar Zeeland. Maar ook naar de kop van Overijssel. Tegenwoordig ligt de zandaak op een vaste plek bij een vriendin in de ringvaart van de Haarlemmermeer in Haarlemmerliede.