2019 nummer 11: Wie weet??
Wat er allemaal ooit is vastgelegd ....
In de zestiger jaren had lang niet iedereen een auto. Grote en sterke auto’s zoals we die nu hebben kenden we eigenlijk alleen uit Amerika. De Volkswagen Kever was een soort norm en de Peugeot 404 was een auto waar je met bewondering naar keek. Onze huisarts had er één.
Mijn vader had een Renault 4. Er paste verrassend veel in, maar dat was het dan ook. Pas later toen de Renault 4 vervangen werd door een Renault 6, kwam er een trekhaak achter. Deze auto’s waren niet geschikt om de Zestienkwadraat en de Top van mijn vader en oom naar de winterstalling te brengen. Dat deed de eigenaar van de jachthaven met zijn Mercedes.
Van vrachtauto naar personenauto
Van de tjotter 'Vrouwe Anna Beatrijs' weten we dat deze jaarlijks op een vrachtauto uit Renkum naar Friesland en weer terug werd vervoerd. Maar dit was een uitzondering. Grotere, bredere, schepen over de weg vervoeren was en is lastig en wanneer je het laat doen is er geld mee gemoeid. Al is het natuurlijk zo dat er met speciale transporten veel mogelijk is. Morbihan en Douarnenez in Frankrijk zijn inmiddels door een scala van Ronde en Platbodemjachten en hun eigenaren bezocht.
Nu de meesten van ons met grotere, zwaardere en sterkere auto’s rijden is meenemen van een boot op een trailer niet zo’n groot probleem meer. Wanneer je een BE rijbewijs hebt, en de boot is niet breder dan zo’n twee en een halve meter, dan is het snel mogelijk om je boot zelf over de weg te vervoeren. En, dat doen we.
Klein en fijn
Er is met name in het westen van Nederland een groepje mensen, die elkaar met de nodige regelmaat met kleine houten scheepjes ontmoet om te gaan wedstrijdzeilen en gewoon een gezellig weekend te hebben. De Westeinder en de Kaag zijn in september een paar vaste ontmoetingsplekken. Maar ook op het Zwet en in Friesland wordt er door deze mensen met hun scheepjes gezeild.
Vergeten?
In de schepenlijst van de SSRP kun je de nodige Wildsjitters, boatsjes en kleine schouwtjes terug vinden, maar vaak weten we niet meer wie de eigenaar is en waar de scheepjes gebleven zijn. Wanneer er eentje terug gevonden wordt is dat meestal eerder een toevalligheid dan dat het op kennis is gebaseerd. Vaak zijn ze een aantal keren van eigenaar gewisseld, maar soms zijn ze nog gewoon daar waar we ze verwachten. Vaak varen ze niet meer en liggen ze omgekeerd onder een kleedje of in een schuurtje te wachten op de toekomst.
Zelfs om de hoek
De afgelopen paar weken ben ik op zoek geweest naar een paar van deze scheepjes. Een wildsjitter vond ik zelfs in een garage bij ons in het dorp. Haar eigenaar, 80 plus, wil geen afstand van het scheepje doen. Via Pier Piersma kwam ik een paar scheepjes op het spoor in het buitenland, Wales, Oostenrijk, Frankrijk, Tsjechië en Amerika. Maar waar zijn al die andere scheepjes gebleven? Zijn ze verdwenen, zijn ze gesloopt of staan ze op de nominatie gesloopt te worden? Ik vond er een paar die er weinig hoopvol uitzien. Helaas. Of, worden ze nog altijd gekoesterd zoals het wildsjittertje bij ons in het dorp.
Mijn indruk is dat er een groeiende belangstelling bestaat voor juist deze scheepjes. Ze zijn relatief makkelijk te onderhouden, ze zijn relatief makkelijk te vervoeren en ze zijn makkelijker op te bergen dan onze grotere schepen.
Wie weet? ………..
Het Vlugschrift "Uit het Stamboek - Behoud(t) het goede"
wordt samengesteld door Gerard ten Cate.
Alle vlugschriften "Behoud(t) het Goede" zijn in de SSRP-website verzameld in "Uit het Stamboek - Behoud(t) het goede" in onze verhalenbundel "Goed" Gebundeld.
Hierin bundelen we ons maandelijkse vlugschrift "Uit het Stamboek - Behou(d)t het Goede"; de verhaaltjes over maritieme zaken uit het dagelijks leven van Dirk Huizinga en onze Stamboekbijdrages in de Spiegel der Zeilvaart.