Argo LE75

De zoon van Wouda uit Medemblik, een man met een onvoorstelbaar geheugen die heel wat informatie voor dit artikel heeft aangedragen, vertelt dat de aak slecht zeilde en laveerde. Vader Manus liet er daarom een 1 meter langere mast opzetten, de fok vergroten en een scheg van 15 cm aanbrengen. Toen zeilde de aak goed en de kop viel bij het laveren ook niet meer weg. Dus ging men ook meedoen aan de wedstrijden voor vissersvaartuigen die ieder jaar door de 'Koninklijke' voor Amsterdam werden georganiseerd.

'De Zes Gebroeders' was altijd makkelijk te herkennen aan twee ogen voorop waaraan de netten werden vastgemaakt.

Hardzeilen in Amsterdam

'In 1913 gingen we er mee te hardzeilen naar Amsterdam. Er was een dikke topskoelte. Toen we in de Oranjesluizen lagen hoor ik de oude nog zeggen: 'Maar ik zeil er de mast niet af'. Want zo'n Amerikaanse grenen mast was niet goedkoop. Maar toen we in de wedstrijd lagen en het maar net ging voor de volle zeilen dacht hij niet meer aan de mast, maar moest een beetje 'vlokesgud', dat was een borrel. Want we lagen voor. We lagen in het lange rak van de Knar bij de wind op Marken aan en 0, wee, daar brak het voorste ijzerwerk van de gaffel en het zeil zakte tot de blokken in de mast tegen elkaar kwamen. Ome Liekele de mast in met een stuk ketting, een sluiting en een takelt je en hij kon het zeil weer zo hoog krijgen en dat we met de giek op het boord verder konden zeilen. Maar de tweede ging ons mooi voorbij, maar we werden toch tweede. Dat was niet slecht voor zowat de slechtste zeiler van de Lemster vloot'.

Begin jaren zestig nam scheepsbouwer  W. Stofberg uit Leimuiden de aak over van Fred Fogertij in Den Oever, die een café had en de aak gebruikte om met sportvissers te varen. Stofberg bouwt het vissersschip om tot Lemsteraakjacht, dat vervolgens in 1967 verkocht wordt aan Mr. J.R. Carp uit Aerdenhout. Die geeft zijn aak de naam ‘Breehorn’.  Latere eigenaren zijn Kale uit Kampen en Plint uit den Haag.

De Stichtingsmonografieën: 'Waar zijn onze aken gebleven?

Deze vraag van de oud-Lemster Jan Wouda in 'Zuid-Friesland' van 28 februari 1980 vormde de aanleiding tot een tweetal Monofrafieën. Maar nu luidt de vraag: Wáár zijn de in de zeiltijd gebouwde vissermansaken die nu nog als jacht in Nederland varen? In de volgende twee Monografieën kunt u een aantal antwoorden vinden.

• Monografie 15 - Lemsteraken van visserman tot jacht
• Monografie 20 - Lemsteraken van visserman tot jacht (vervolg)

In 1986 is de Breehorn samen met ongeveer 37 andere traditionele Nederlandse schepen met een dockship naar New York vervoerd om deel te nemen aan Operation Sail. De Breehorn heeft toen een week afgemeerd gelegen aan de voet van het World Trade Center. Na afloop van Opp Sail is de Breehorn door de familie Carp met een aantal opstappers waaronder Pim Stofberg en ondergetekende Long Island Sound opgevaren tot Metituck Inlet. Nadien is het schip weer naar Nederland waar het werd opgewacht door de douane omdat er een verdenking van dranksmokkel was ontstaan. De enige drank die werd aangetroffen was echter een fles die al uit Nederland was meegenomen. Nadat het schip binnenste buiten was gekeerd droop de douane teleurgesteld af.

Het verhaal met de foto's is vastgelegd op de pagina: Nederlandse platbodems naar Sail New York in 1986.

In de winter van 1997-1998 brandt de aak uit in de winterberging in Aalsmeer. Stofberg koopt het geblakerde casco en wil het schip weer opknappen. In 1999 koopt Boonstra het geblakerde casco van Stofberg en laat hem de aak niet alleen opknappen, maar ook verbouwen tot een fraai jacht. De naam Breehorn wordt veranderd in Argo. Het visserijnummer LE75 siert echter nog steeds het boeisel.