EH11

Toen de Zuiderzee nog niet was afgesloten vistte Arie Bruin en zijn zonen Klaas en Jildert met een houten schouwtje vanuit Andijk op de Zuiderzee. Ook na de afsluiting en tijdens de wereldoorlog visten Klaas en Jildert met het schouwtje op het IJsselmeer.
Direct na het einde van de oorlog besloten ze om een nieuw en groter schip te laten bouwen. De keus viel op een Markerrondbouw. Vanzelfsprekend moest het schip gebouwd worden door de scheepswerf  W. van Goor te Monnickendam. Volgens opgave van de werf kon het schip in zes weken gebouwd worden.

Vanwege de economische situatie in 1946 was het staal "op de bon" en moest in Den Haag aangevraagd worden. Klaas en Jildert besloten om dit persoonlijk in orde te maken en togen naar het betreffende ministerie aan de Wassenaarseweg. Na omzwervingen bij diverse ambtenaren en afdelingen werd het duidelijk dat dit niet zomaar te regelen was. Uiteindelijk gingen ze toch nog met de begeerde vergunning op zak naar huis, omdat ze anders helemaal voor niets de reis naar het verre Den Haag zouden hebben gemaakt. Vijf ton staal was voor het nieuwe schip beschikbaar gesteld.
Na verloop van tijd gingen Klaas en Jildert eens naar de werf om te kijken of het materiaal er al was. Daar was men al bezig met de spanten. Er was nog wat materiaal van voor de oorlog. Het hoekijzer voor de spanten was wel wat zwaarder dan gebruikelijk, maar dat was geen probleem. Ook de mast werd gemaakt uit een oude bottermast van vooroorlogse kwaliteit. De winter viel echter in en de bouw werd vertraagd. Het werd een van de strengste winters sinds jaren. Het hele schip verdween onder enorme hopen opgewaaide sneeuw.

Op een mooie zaterdag begin mei 1947 werd het Markerrondbouw te water gelaten. Het schip kreeg de naam van Klaas en Jilderts moeder; Annie. Met zijn Lemmeraak sleepte Cor Bijl, de neef van de broers de Rondbouw naar Enkhuizen. Aldaar werd een 15 pk Lister ingebouwd. De thuishaven was Andijk en het visserijnummer werd AK2. Het haventje van Andijk was veel te ondiep dus lag het schip in Medemblik. Elke zondagavond gingen de broers aan boord en er werd de hele week op het IJsselmeer gevist. Zaterdagavond gingen ze op de fiets terug naar Andijk.

In 1953 verhuisden ze naar Enkhuizen, het schip was dan dichterbij en de vis bracht ook meer op daar. De AK2 werd de EH11.
De bolle kop van de rondbouw neemt bij ruw weer nogal wat buiswater over. Om toch een beetje droog te kunnen werken, werd in 1955 een kap op het schip gebouwd. De bolle kop had echter ook zijn voordelen, het schip is hierdoor "weerbaarder" en kan bij slecht weer langer "op zee" blijven.

Inschrijving in het visserijregister onder nummer EH11

Het Visserijregister, dat 40.000 kaarten telt, is online te bekijken op zuiderzeecollectie.nl. Alle kaarten zijn gescand en inmiddels is meer dan de helft overgetypt. Als je nummer EH11 invult vind je o.a. bovenstaande kaarten.

In 1982 was Klaas 72 en Jildert 66, het was mooi geweest

De EH11 werd verkocht aan Frans Komen die er op de IJssel mee wilde gaan vissen. Een week na de verkoop overleed Klaas.

Het scheepje kreeg een volledige opknapbeurt en Frans gaf het de letters DV1 (naar Deventer) Het plan was om op de IJssel met een ankerkuil te gaan vissen. De mast werd strijkbaar gemaakt vanwege de bruggen en er verscheen een grote lier op het dek.

De visserij ging voorspoedig en er werd een groter schip gekocht.

De DV1 werd in 1987 verkocht en omgebouwd voor de recreatie

Hiervoor waren weer enige verbouwingen nodig: de bun werd verwijderd, de oude kap ging er af en werd vervangen door een kajuit. Later werd de Markerrondbouw geheel opnieuw getuigd. De zeileigenschappen worden nu volledig benut, tot volle tevredenheid.

Een rondbouw werd vaak aangeschaft als vervanging van een houten botter. Het model en de indeling was bijna het zelfde als dat van een botter. Met een lengte van tien meter was een rondbouw wat kleiner en het had in tegenstelling tot de botter een platte spiegel. Het schip werd echter geleverd met een compleet zeiltuig en een motor Na wat informatie ingewonnen te hebben werd aan de scheepswerf W. van Goor in Monnickendam de opdracht gegund. De werf stond onder leiding van de heer Van Goor zelf, die er een streng regime op na hield. Van Goor kon het scheepje in zes weken bouwen. Vanwege de economische situatie in 1946 was het staal "op de bon" en het moest in Den Haag aangevraagd worden. De twee broers besloten om dit persoonlijk in Den Haag in orde te maken. Bij aankomst bij het betreffende gebouw aan de Wassenaarseweg werden ze echter van de ene naar de andere ambtenaar gestuurd. Uiteindelijk kwamen Klaas en Jildert bij een meisje terecht die vertelde dat ze wel bij de juiste afdeling waren, maar dat er die dag geen zitting was. Na protesten en argumenten dat dan de hele reis voor niets was gemaakt, werd uiteindelijk door de desbetreffende ambtenaar een vergunning uitgeschreven voor vijf ton staal.