Aventûr

ls hij zijn beroep aangeeft,  zegt Marten Groenhof, „ik stean as boer to boek". Die omschrijving duidt er duidelijk op, dat hij dit wat betrekkelijk vindt. Omdat hij maar zes koeien heeft en dus in deze boerengemeenschap tussen Workum en Koudum maar een erg kleine boer is? Welneen, wie hem kent weet wel, dat hij geen man is, die op aards aanzien uit is. Onder de hoge luchten boven het wijde Heidenschapster veld beseft hij terdege, dat de mens in wezen slechts nietig is. Een paar koeien meer of minder veranderen daaraan niets, al kan dat voor de portemonnaie natuurlijk wel een belangrijk verschil betekenen. De beurs nu is een gebruiksvoorwerp, waaraan Groenhof niet in de eerste plaats denkt. Als boer zou hij dat - uiteraard in afhankelijkheid van de natuur - veel meer moeten doen, want hij neemt immers deel aan het economisch proces. Wie zijn zachte ogen ziet, weet dat deze man niet enkel zakelijk kan zijn. Daarvoor heeft hij een te dromerige natuur. Hij weet dat van zichzelf als de beste er daarom zegt hij, dat hij als boer te boek staat.

Tjotter 'Friso'

Hij zit vol van kleuren en romantiek en daarom verkeert hij liever in het atelier dan in het „bedilt is." Zeker, deze boer heeft een atelier. Zelf betitelt hij het als een „hokje", dat hij heeft uitgebouwd. Een solied geval op palen, dat verraadt dat deze boer goed met het gereedschap van de timmerman kan omgaan. Hij mag graag timmeren en daarom helpt hij vaak zelf-timmerende boeren. Mooi werk, maar oneindig veel mooier was de restauratie - in wezen totale vernieuwing - van de oude tjotter „Friso", die hij gekocht heeft om dit noodzakelijk opknapwerk.
O ja, hij mag ook graag op het water verkeren. In hem spreekt nog altijd het schippersbloed van grootvader Groenhof, die indertijd in let Heidenschap een boerderij kocht. Vader Groenhof is met hart en ziel boer geworden. In het boerenmilieu van Heidenschap kon het niet anders of Marten moest ook boer worden, al zat hij op school dan ook altijd te tekenen. Zelfs in het rekenschrift leefde hij zijn tekendrift uit.
Martens aanleg en ambities ontgingen de meester niet. Hij heeft de ouders daar ook wel op gewezen, maar wie dacht er in de slechte dertiger jaren in het Heidenschap over om een jongen „iets artistiekerigs" te laten leren. Het was al mooi, dat men hem naar de lagere landbouwschool kon laten gaan en daarna zou hij dan heel goed kunnen helpen op de ouderlijke boerderij.

Schippersknecht

Zo gedacht, zo gedaan. Marten werd boer, maar toen de oorlog voorbij was, heeft hij zich als schippersknecht verhuurd. Drie jaar heeft hij gevaren, maar toen werd zijn werkkracht thuis weer vereist. Nu is hij dan zelfstandig boer, maar iets van de schipper is in hem gebleven. Hij vindt het wat mooi dinsdags beurtman A. Feenstra te helpen, want die vaart nog met een schip op Sneek. Nog een dag in de week helpt hij deze Heidenschapster zakenman; hij helpt vaak ook anderen en dan is een vaste betrekking van hem het Mulderschap van de Heidenschapster Veenpolder, die machinaal wordt bemalen, dus kan hij zijn hart ook aan de motorpomp ophalen. Technisch is hij handig, maar in de eerste plaats is hij man van kleuren en- lijnen. Dat heeft hij misschien wel van omke Age, die op zijn schip altijd zat te tekenen. 

Een nieuwe tjotter

Marten Groenhof heeft nu een schip getekend. De tjotter, die hij gaat bouwen. Die wordt beter en mooier dan zijn „Friso". Eerst moet hij echter bij de ouderlijke boerderij een hooiberg weer opbouwen, want dat wordt zijn hellingschuur. Volgende winter hoopt hij los te gaan. Zomers heeft hij het te druk met andere dingen. Zo druk, dat hij nauwelijks aan schilderen toekomt. Half Heidenschap heeft van hem een landschap in huis, al beeldt hij het liefst schepen uit. Hij schildert nog al natuurgetrouw, maar langzamerhand ontwikkelt hij een lossere hand, vooral bij het aquarelleren.
Gelukkig mag zijn vrouw graag melken, zodat het vee - 's morgens hij en 's avonds verzorgt zijn vrouw het - nooit wordt vergeten. Zou die zorg alleen voor de 38-jarige Groenhof opkomen, dan zouden de stomme dieren zich misschien wel eens kunnen beklagen, want als de baas „sin oan skilderjen hat, forjit er wolris hwat".

In 1968 nam Marten Groenhof met zijn broer Pieter deel aan de eerste Regionale Friese Reünie in Heeg en behaalde daar het volgende jaar een eerste prijs bij het hardzeilen. Hij liet de "Aventûr" door het watersportverbond als wedstrijdjacht registreren, waarbij het zeilnummer 110RE werd toegewezen. Ook is de "Aventûr" opgenomen in het Stamboek onder nummer 594. Marten Groenhof stierf te vroeg op 53-jarige leeftijd. De "Aventûr" is nog steeds eigendom van zijn vrouw Ittje.