LE55

In het "Rapport over onderzoekingen betreffende de visscherij in de Zuiderzee ingesteld in de jaren 1905 en 1906 - Redeke 1907" staat de 'Murnzer Klif ' vermeld met Visserijnummer LE170 en als eigenaar A. Rottiné. Bij de LE170 en LE171 in het rapport zijn de scheepsnamen en opdrachtgevers in het rapport verwisseld blijkt later.
In 1899 wordt de 'Murnzer Klif' door Croles, IJlst gebouwd als visaak LE170. Dit nummer wordt na hernummering in 1911 LE17. De naam van de LE170 was 'Jonge Jan' met als opdrachtgever J.R. Visser en gefinancierd door P. de Rook. Het was een zusterschip van de LE171, later 'Argo' LE75. 
Tussen 1948 en 1961 was het schip eigendom van de familie Rienksma in Lemmer. Eerst vader Aant tot zijn overlijden in 1954 en daarna van zoon Rienk tot deze stopte met de visserij en het schip in 1961 verkocht. Zij visten met visserijnummer LE55 onder de naam 'Jaantje' (genoemd naar de vrouw van vader Aant Rienksma: zij heette Jaantje Koehoorn).

Het Visserijregister vanaf 1911

Het Visserijregister, dat 40.000 kaarten telt is online te bekijken op zuiderzeecollectie.nl. De afgelopen jaren zijn alle kaarten gescand overgetypt. Al deze scans en data zijn op zuiderzeecollectie.nl te bekijken en te doorzoeken. Volgens Kees Hendriks, sectorhoofd Collectie en Informatiebeheer van het Zuiderzeemuseum, brengt de digitalisering van de kaarten en het overtypen van alle handgeschreven details het vissersleven van de vorige eeuw weer tot leven. “De kaarten met details over vaartuigen, vangstsoorten en bijzonderheden zoals scheepsrampen en inbeslagnames zijn ook voor historisch en economisch wetenschappelijk onderzoek interessant.”

De familie de Haas kwam van Kimswerd en waren vissers in Wonseradeel. Vader was Jappie de Haas.

E-mail van Siemen de Jong (zoon oud-eigenaar Pier de Jong (1960-1971))

Ik ben Siemen de Jong, zoon van Pier de Jong die het schip in bezit gehad heeft vanaf januari 1960 tot in 1971. Hendrik Koopmans, een vriend van m'n vader was aanvankelijk mede-eigenaar. Heb zelf ook vele malen met het schip mogen varen. Heb nog veel fijne herinneringen en ook zwart wit foto’s uit die tijd.
Als 'Munzerklif' 1960 -1971 ten tijde van m'n vader en ten tijde van Dhr. van Swinderen was het schip niet voorzien van een roef en nog in originele vissersman staat.
Allard Syperda heeft destijds de kajuit er op gezet omwille van verhuur. Ook interessant is te weten dat de aak al eerder gezonken is geweest en wel in de haven van Enkhuizen. Een jaar na verkoop aan de Jhr. van Swinderen, belde de haven meester m'n vader op dat de LE55 was gezonken in de winter. Door gewicht van hevige sneeuwval waren de zelfloosgaten van achterdekje onderwater gezakt en was de boot volgelopen.. De jonkheer was op wintersport en niet bereikbaar. Ik geloof dat m'n vader met tranen in de ogen bij de boot heeft gestaan. Het jammere hiervan was dat de originele betimmering toen verloren is gegaan. Ook moest er een andere motor in.

De Stichtingsmonografieën: 'Waar zijn onze aken gebleven?

Deze vraag van de oud-Lemster Jan Wouda in 'Zuid-Friesland' van 28 februari 1980 vormde de aanleiding tot een tweetal Monofrafieën. Maar nu luidt de vraag: Wáár zijn de in de zeiltijd gebouwde vissermansaken die nu nog als jacht in Nederland varen? In de volgende twee Monografieën kunt u een aantal antwoorden vinden.

• Monografie 15 - Lemsteraken van visserman tot jacht
• Monografie 20 - Lemsteraken van visserman tot jacht (vervolg)

Een Lemsteraak is zondagavond in de problemen gekomen voor de havenmonding van de Eemshaven. Het schip maakte door nog onbekende oorzaak water waarop de opvarenden alarm sloegen. Reddingsboot Jan en Titia Visser uit de Eemshaven, en de Duitse reddingsboot Alfried Krupp vanaf Borkum voeren uit. De reddingsboten kregen ondersteuning van diverse schepen waaronder loodsboot Lyra, deze haalde beide opvarenden van boord en bracht beide naar de Eemshaven. De loodsboot meerde af in de Emmahaven waar niet veel later een ambulance aankwam om de opvarenden medisch te onderzoeken. Op de Lemsteraak was ook een hond aanwezig die te water was geraakt en lange tijd vermist werd. Diverse schepen zochten geruime tijd naar de hond maar werd in eerste instantie niet aangetroffen. Toen de reddingboot Jan en Titia Visser terugkeerde naar de Eemshaven werd de hond alsnog levend aangetroffen en werd later met zijn baasje herenigd. Maandagochtend heeft de bemanning van de KNRM in samenwerking met Ubels Offshore de Lemsteraak weer overeind gezet en leeg gepompt. Het schip is vervolgens op sleeptouw genomen naar de Eemshaven.

De LE55 door bemiddeling via SRF in Harlingen verkocht aan Alexander Mommers in Limburg. Daar komt het op de wal te staan en wordt voorzichtig een aanvang gemaakt met het restaureren van het schip. In 2021 vond de familie Hamstra het schip en kon het kopen. De LE55 wordt het nu uitgebreid terug gerestaureerd naar de oude vissermanaak.

Het schip wordt in opdracht van André Hamstra gerestaureerd bij scheepwerf Talsma in Franeker. De hoop en verwachting is dat in het najaar van 2022 het schip wordt gestraald en daarna afgewerkt.

In het Stamboek zijn sinds 1955 wel vijfhonderd Lemsteraken vastgelegd en daar komen regelmatig aken bij. Deze aantallen doen vermoeden dat de Lemsteraak een enorm populair vissersschip moet zijn geweest. Maar dat is beeldvorming die niet strookt met de historische werkelijkheid.
Als je de leeftijden van Lemsteraken in kaart brengt blijkt het wel mee te vallen met de populariteit als vissersschip. Dat heeft alles te maken met de tijd waarin de Lemsteraak als type is ontstaan, namelijk vrij laat. De Zuiderzee werd een aantal jaren later al "gedegradeerd" tot zoetwatermeer, waarna de visserij min of meer tot stilstand kwam.
Dat lang niet alle visaken in Lemmer zijn gebouwd wordt duidelijk uit het onderzoek van Dirk Huizinga. In 1899 bouwt Croles in IJlst twee aken voor Lemster vissers. Voor Jan R. Visser wordt de LE170 gebouwd. Hernummering in 1911 verandert dit in LE17. De Zuiderzee is tot kustwater verklaard en alle zeevissers op de Zuiderzee moeten zich dan opnieuw laten registreren als kustvisser.
Lees het hele verhaal in : 2022-6 Lemsteraken in de visserij

André Hamstra schrijft:
We hebben een hele drukke periode achter de rug gehad en het heeft natuurlijk allemaal langer geduurd dan gedacht. Maar uiteindelijk is in het najaar van 2023 in de vaart gekomen. Het oude zeil wat we nog ergens hadden en een oud mastje wat we ergens hadden opgeduikeld was er op gezet en we hebben mee gedaan met de Windmillcup in Stavoren, een echte beproeving. Uiteindelijk met 40 jaar oud en veel te klein zeil zijn we dan toch nog 2^de geworden in onze klasse, dus voor onze maidentrip niet slecht toch.
De winter van 2023 op 2024 hebben we getracht de betimmering er in te krijgen, dit is voor 80% gelukt en we hebben een nieuw setje zeilen en mast en kluiverboom besteld.   Hiermee hebben we de HT race gevaren en zijn we verdienstelijk in de middenmoot terechtgekomen

Mijn vader, R.A. van Swinderen, was weliswaar door de SSRP van 1971 tot 1975 als eigenaar geregistreerd, maar hij heeft het schip niet gekocht en hoorde van een echte eigenaar van een andere platbodem, dat hij een schip op zijn had staan. "De vliegende Draak" werd gegrapt. De echte eigenaar bleek een neef te zijn, die ook van Swinderen als achternaam heeft. Wij, als gezin, mochten er wel vaak mee varen. Bij lezen van het verhaal van Siemen de Jong - "De jonkheer was op wintersport en niet bereikbaar." - ben ik daarom benieuwd welke jonkheer op wintersport was. Wellicht herinnert Siemen de Jong zich dit