Kampioen

Na afloop van de Tweede Wereldoorlog als krijgsbuit door de staat in beslag genomen, werden de boeiertjes aan de Koninklijke Marine Jachtclub overgedragen ten gebruike van de leden. Daar werden ze aangeduid als de Christiansen-boeiertjes. Na een opknapbeurt bij de Rijkswerf werden ze aanvankelijk gestationeerd bij de Afdeling Rotterdam (Onderzeedienst). Inmiddels hadden ze echte KMJC-namen gekregen: "Argus", Kampioen" en "Griffioen". In later jaren zijn ze naar Friesland en De Kaag gegaan.
Ondanks de beperkte accommodatie was er tot verbazing van het bestuur veel belangstelling voor en werden ze geregeld voor meerdaagse tochten afgeschreven. In het piepkleine kajuitje waren twee zitbanken / kooien door de Marine voorzien van keiharde met zeegras gevulde matrassen. Voor dagtochten waren het met hun 27 m2 zeiloppervlak zeker aardige scheepjes, die redelijk goed zeilden.

In 1968 schreef het hoofdbestuur aan de staatssecretaris van Defensie dat de levensduur ten einde begon te lopen; de directeur van de Rijkswerf vond dat ze niet meer te repareren waren. In 1970 besliste de minister dat ze moesten worden afgevoerd. Na een kort bestaan bij de Sociaal Medische Dienst te Leiden werden de "Kampioen" en de "Griffioen" in 1973 overgedragen aan de Dienst der Domeinen. De "Kampioen" is waarschijnlijk kort daarna gesloopt, de "Griffioen" onderging hetzelfde lot, echter pas na een lange periode van verwaarlozing. De "Argus" ontkwam en is heden nog in de vaart.

In de Spiegel der Zeilvaart van mei 2012 schreef Peter Tolsma het volgende verhaal:
Natuurlijk is je eerste gedachte er een van: Daar is er weer een die met zekerheid denkt te weten dat hij een allang gesloopt schip (boeier 'Kampioen', stamboeknummer 9033) boven water heeft weten te krijgen! Niet voor niets kennen we in het Nederlands de uitdrukking: "Elk meent zijn uil een valk te zijn!". De foto's, zoals hierbij afgedrukt, laten een wat vreemd soort scheepje zien dat, met zeer brede boeisels en een ietwat afhangende kont, vooral ook doordat het geheel geschilderd is, niet zo maar valt te traceren als boeier. 
Het artikel in "Die Yacht" sprak over een botterjacht, een "bojer" en verderop weer over een tjalk en verhaalde de stoutmoedige redding van de ondergang door een tweetal Duitse jongens .................

Ik werd attent gemaakt op uw artikel in Spiegel der Zeilvaart 2012/4 over de 'Kampioen' met vraagtekens. Het historisch materiaal dat Hans Vandersmissen heeft gebruikt voor het KMJC-jubileumboek, waaruit u citeert, heb ik in beheer. Daar vond ik nog wat foto’s van de 'Kampioen', die ik u hierbij toestuur. Hans gebruikte weer een verslag van een onderzoek naar de boeiertjes dat een van de KMJC-leden heeft gedaan. Die had daartoe het centraal archievendepot van defensie te Rijswijk geraadpleegd. Dat verslag is duidelijk in zoverre dat in november 1973 door de minister van defensie aan de directeur van de Rijkswerf opdracht werd gegeven de 'Kampioen' en de 'Griffioen' aan Domeinen over te dragen. De Argus is zoals u ook schrijft verkocht aan ir. J. Asselbergs te Giethoorn. Ergens in het door u aangehaalde artikel uit Die Yacht is sprake van een plaatje op de motor: de boeiertjes hadden geen motor en waren waarschijnlijk te klein om er later een in te bouwen. De uitvergroting van de het houtsnijwerk op de klik in uw artikel komt inderdaad overeen met wat op een van bijgaande foto’s is te zien.
Uit het historisch materiaal en uit het genoemde onderzoek blijkt niets over de verkoop (door domeinen) dan wel sloop van de Kampioen en de Griffioen.

Ik heb rond 1980 een kleine boeier in bezit gehad, die ook 'Kampioen' heette en ook eigendom was geweest van de KMJC. Deze boeier van ca. 5,50mtr is in de oorlog gebouwd door Lantinga in IJlst, gekocht door een Duitse officier, later geconfisceerd door de marine. Verhuurd aan officieren van de marine.
Later verkocht aan Henk Verdonk van wie ik het weer gekocht heb. Een paar jaar mee gezeild en wegens grote reparaties weer verkocht. Er moesten er hele spanten vernieuwd worden en hoop dat de nieuwe eigenaar dat gedaan heeft.
Ik heb helaas zelf niet veel met de boeier gezeild, omdat ik als alleenstaande met overstag gaan mijn handen er vol aan had.

Ik ben zelf een kleinzoon van Jan Siebold de Vries, die tot 1928 een mastmakerij in Lemmer had. De hele boekhouding van het bedrijf, dat in 1805 is opgericht, bevindt zich in het Fries Scheepvaartmuseum in Sneek. Er is heel wat rondhout en zijn vele blokken door mijn voorouders geleverd aan platbodems. Ons bedrijf waarvan ik de 8e generatie ben, heeft tot 2002 een winkel gehad in scheepsbenodigheden aan de Singel in Amsterdam.

Het hele verhaal van Mastmaakster S.J. de Vries kunt u hier lezen.