Thedo Fruithof Ere-Donateur van de SSRP

En wel op de volgende gronden:

• Al vanaf zijn prille jeugd zeilt Thedo Fruithof met allerlei boten, nu heeft hij nog een motorloze Staverse jol. Al snel voer hij mee op de botter van zijn buurman in zijn geboorteplaats Breukelen. Zo kreeg hij het platbodemzeilen al heel snel mee.
• Hij zat in de jaren zestig in het jeugdbestuur van de SSRP. Voor zijn inzet ontving hij in 1966 zelfs de W.H. de Vosprijs.
• Thedo is al heel wat jaren secretaris van de Restauratiecommissie van de FONV. Daarvoor heeft hij niet alleen veel vergaderingen bijgewoond, maar was ook vaak direct betrokken bij restauraties van ons maritiem erfgoed. Zo is hij zeer nauw betrokken bij het reilen en zeilen van de FONV.
• Thedo werkte, na zijn studie, bij het Zuiderzeemuseum o.m. heel intensief mee aan de opbouw van het Buitenmuseum. Hij reisde veel rond het IJsselmeer om niet alleen oude pandjes op te sporen die vervolgens overgebracht konden worden naar het Zuiderzeemuseum. Maar hij verzamelde ook heel veel visserijmateriaal, dat vervolgens door hem werd gedocumenteerd. Tevens was hij beheerder van de vloot van het museum. Maar weinigen weten dat er, behalve de schepen in de overdekte schepenhal, nog ruim vijftig scheepjes her en der opgeslagen liggen in depots.
• Vanaf de oprichting van Spiegel der Zeilvaart maakt hij deel uit van de Redactie. Sinds begin vorig jaar is de redactie omgevormd tot Redactieraad. Zo kan de Spiegelredactie altijd een beroep doen op zijn kennis.
• Thedo is altijd zeer nauw betrokken geweest bij het organiseren van nautische evenementen. Na activiteiten bij de verschillende zomerreünies van de SSRP was hij vanaf 1970 betrokken bij Sail Amsterdam. Hij zorgde er mede voor dat er veel schepen van het varend erfgoed een ligplaats in Amsterdam konden krijgen. Maar hij bedacht ook interessante aanbrengtochten en activiteiten voor de deelnemers.
• Toen de organisatie in Brest vroeg of het niet mogelijk was om Nederlandse traditionele schepen naar Bretagne te krijgen, zorgde hij er – samen met Joke Zwart – voor dat er een hele vloot, zowel over het water als over de weg naar Frankrijk ging. Sindsdien zijn er elke vier jaar Nederlandse schepen en jachten in Brest en uiteraard ook in Douarnenez te vinden.
• In 2013 was hij ook heel actief betrokken bij het Nederlandse deel van de vloot die naar de Semaine du Golfe in Morbihan ging. Als het om mooie schepen en scheepjes gaat, krijg je Thedo enthousiast. Het maakt niet uit waar, maar zelfs naar Tasmanië vervoerde hij Nederlandse scheepjes en liet de mensen daar kennismaken met ons maritiem erfgoed.
• Vanaf de oprichting van het European Maritime Heritage is Thedo secretaris van deze club. Hij is er nauw bij betrokken. Niet alleen vanaf het eerste symposium in het Scheepvaartmuseum in Amsterdam, maar ook bij EMH-symposia in La Rochelle, Kopenhagen, Barcelona en Lissabon. Om dat allemaal te organiseren reisde hij, vaak samen met medebestuurslid Hendrik Boland heel Europa door.
• Vaak wordt hij gevraagd voor lezingen, die hij dan niet alleen in het Nederlands, maar ook in het Engels of Frans houdt.
• Een uitspraak die indertijd voor veel beroering zorgde, was bij de doop van een volledig herbouwde hoogaars. Zijn stelling was dat je moest kunnen afwegen of je een wrak moest gaan restaureren, nadat je het eerst weer helemaal in model hebt moeten brengen, of dat je veel sneller en veel goedkoper het wrak kan opmeten en dan nieuw bouwen. Zeker als, zoals het vaak met deze restauraties gebeurd, geen oud stukje hout bewaard blijft. Het waren vooral de subsidiegevers, die dat toen tegenhielden. Gelukkig is er naar geluisterd en wordt de hengst 'Pegasus' in Rupelmonde in België door Cees Droste en veel vrijwilligers nieuw gebouwd, terwijl het oude wrak alleen dient voor de maten en de constructie. Het wordt een constructief beter schip en het is stukken goedkoper dan restaureren.
• Toen ruim zestien jaar geleden de Beurs Klassieke Schepen werd opgericht, was het Thedo Fruithof die gevraagd werd om zijn contacten aan te wenden om standhouders naar de Beurs in Spakenburg te krijgen. Al snel namen Thedo en Wim de Bruijn de Beurs over van de toenmalige oprichters en bouwden hem uit tot een waar begrip onder de liefhebbers van Klassieke Schepen. Toen Thedo zijn pensioenleeftijd bereikte ging hij zoeken naar een geschikte opvolger. Toen het na een paar jaar zoeken en veel gesprekken niet lukte, droegen de beide eigenaars de Beurs over aan de Rai, en nu, in 2014, zitten we hier in HISWA Klassiek.

Amsterdam, zaterdag 8 maart 2014

Spiegel der Zeilvaart mei 2007 nummer 4 - Thedo Fruithof, de man van het Maritieme Erfgoed

Zijn zestigste verjaardag vierde Thedo Fruithof in Tasmanië, waar hij was uitgenodigd voor het Wooden Boat festival, waar Nederland dit jaar gastland was. Op verzoek van de organisatie heeft hij ook een zeecontainer daarheen verzonden met enkele typisch Nederlandse schepen, zoals een tjotter en een ijszeiler. Het schetst hem bij uitstek: gewaardeerd om zijn bijna ongelofelijk grote kennis van traditionele scheepvaart van Europa en van Nederland in het bijzonder, altijd open voor nieuwe avonturen en contacten en alles aan elkaar organiserend. Door zijn ontwapenende charme en altijd zichzelf blijvend, wordt hij gemakkelijk uitgenodigd en weet hij kennis uit te wisselen en steeds weer nieuwe contacten te leggen.
Zijn vrienden beweren dat Thedo in het water geboren is. Dat kun je zeker ook zeggen van de boeren in zijn geboorteplaats Breukelen, dichtbij Utrecht. In 1947 gebruikten zij nog schepen om hun producten naar de markt te brengen en het vee van de ene wei naar de andere te vervoeren. Maar de vader van Thedo bracht zijn zoon gewoon elke dag met de fiets naar school. Op jonge leeftijd kreeg Thedo van zijn vader een jol, maar dan moest hij wel eerst leren zwemmen. Iedere ochtend, voordat hij naar school ging, trok hij een paar baantjes en toen hij het zwemmen onder de knie had, maakte hij zich ook het zeilen al snel eigen. In zijn hele jeugd kreeg hij veel vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan, zich wel altijd geruggensteund wetend door zijn ouders.
De plaatselijke huisarts in Breukelen was in het bezit van een botter, de EB40. Hij vroeg of Thedo hem wilde helpen bij het zeilen ermee. Thedo vond dat prachtig en was regelmatig aan boord van de botter te vinden. Als de dorpelingen dringend medisch advies nodig hadden en ze konden de dokter niet bereiken, belden zij soms zelfs naar het huis van Thedo om te vragen of de dokter weer uit zeilen was.
Toen de huisarts hem over een tjotter vertelde die in verwaarloosde staat in een schuur bij zijn broer lag, bood Thedo hem aan deze te restaureren. Hij kocht het boek Ronde en Platbodemjachten, geschreven door Huitema, en dat werd zijn bijbel. Met behulp van de huisarts, die in Elburg schepen had leren restaureren, leerde hij breeuwen en gangen branden. Hij gebruikte daarvoor gewoon het riet dat langs de plassen stond. Voor deze geweldige prestatie op zo'n jonge leeftijd ontving hij de Edgar Donckerprijs uit handen van prinses Beatrix, de beschermvrouwe van de SSRP.
Thedo was ook vaak als bemanningslid te vinden op andere oude schepen, die meededen aan de reünies van de Stichting Stamboek Ronde en Platbodemjachten (SSRP) en hij leerde mensen kennen als de jachtbouwer Pier Piersma. "In die tijd dacht ik nog - naïef als ik was - dat als ik huisarts werd, ik ook een botter zou kunnen bezitten."
In 1967 schreef hij zich in als medisch student in Utrecht. Hij had het echter erg druk. Hij hielp in die tijd de jongerenafdeling van de SSRP oprichten, schreef de eerste artikelen voor een nieuw tijdschrift voor bottereigenaren en werd voorzitter van een studentenuitgeverij. Hij had nauwelijks tijd voor zijn studie. Bovendien werd hij zich, zoals velen met hem in de jaren zestig, bewust van andere zaken in de wereld. Grote groepen mensen zonder gezicht en identiteit werden onderdrukt. Rijk hield arm in een vaste omstrengeling. Hij gaf zijn studie op, met als gevolg dat hij voor de militaire dienst werd opgeroepen. Die tijd gebruikte hij om na te denken over zijn toekomst.
Hij besloot scheepstimmerman te worden. Door zijn omgang met handwerkslui kwam hij er echter al snel achter dat de traditionele vakkennis wat betreft het vissen en het boten bouwen, steeds minder werd. Hij wilde zich op een andere manier met historische schepen gaan bezighouden.