2022 nummer 7: Je ogen uitkijken
Wat er allemaal ooit is vastgelegd ....
Heeft u dat ook? Dat je het ene jaar veel meer vaart dan het andere? Dit jaar heb ik tot nu toe slechts in drie kleinere open boten gezeild. Een keer in een Fries jacht, een keer in een tjotter en een keer in een klein Brandsma schouwtje. Dat leek het te zullen zijn. De voortekenen dat we met onze hoogaars veel zouden gaan varen leken er niet te zijn. In de vorige Uit het Stamboek schreef ik er min of meer over. Maar telkens in etappes van een week hebben we wel degelijk gezeild. Met weinig wind en met veel.
En wat we helemaal niet verwacht hadden, we zijn vooral op het Wad aan het zeilen geweest. Van Nieuwe Statenzijl in het oosten tot Den Oever in het westen.
Dat ik dan om me heen kijk zal u duidelijk zijn en dat ik dan vooral naar platbodems kijk zult u eveneens begrijpen. Het gaat zelfs zover dat ik filmpjes en foto's via WhatsApp toegestuurd krijg, waarop te zien is wat anderen doen en niet doen met hun boten. Er zijn ongevraagd scheepseigenaren die met me mee kijken.
Poetsen tot het glimt
Op één zo'n filmpje is te zien hoe een boeiereigenaar met zijn wederhelft aan het koperpoetsen is. Natuurlijk is dat niet zo bijzonder. Want dat doen we immers op zijn tijd allemaal. Maar, het is opgevallen. Een aantal weken later kwam er een zeeschouw bij ons langszij liggen. Een zeeschouw die ik herkende van het filmpje dat me doorgestuurd werd. De boeier lag er langszij. Met de eigenaar van die zeeschouw kwam ik in gesprek, en ik vertelde hem dat ik eigenlijk van kind af aan al met ronde jachten aan het zeilen was en dat daar een deel van mijn liefde voor schepen lag. De eigenaar van de zeeschouw vertelde me - en nu val ik in herhaling - dat er zo'n schip bij hem langszij gelegen had. Hij had zich verbaasd over de eigenaar die in blauwe broek, met wit overhemd en met pet op zo aan het poetsen geweest was.
Het filmpje is gemaakt door de echtgenote van iemand die het koper op zijn schip altijd gepoetst heeft. Zij voelde een lotsverbondenheid. Over welk schip en welke eigenaar het gaat zal ik me niet verder uitlaten. Hij houdt een traditie in ere. Ik begrijp hem.
Perfect onderhouden schepen
Eveneens kreeg ik deze zomer foto's opgestuurd van Robin van Son. Hij was in Denemarken aan het zeilen geweest met een Schooner. Niet zomaar, er was daar een bijeenkomst van meerdere van deze Deense schepen. Wat ik er me bij voorstel is een soort Stamboekreünie, maar dan anders. De 'Marieje', een galjas, die onder Nederlandse vlag vaart, was er ook bij.
Wat je op de foto's ziet is glanzend koperwerk en perfect onderhouden schepen, oude bedrijfsvaartuigen. Je hart gaat er sneller van slaan. Toen ik de foto's later nog eens bekeek, was er bij nader inzien een foto bij waarop een glanzend rood geverfde Schooner te zien was. Het schip knalde van de foto af.
Uitstraling
Ik denk zelf enigszins conservatief over het uiterlijk van de boot waar ik mee vaar: een als jacht gebouwd schip hoort als het van mij is wit geschilderd te zijn, een houten schip hoort wanneer het van mij is gelakt te zijn. Of dit werkelijk conservatief is weet ik niet. Het is de manier waarop ik er voor mijzelf in sta. Maar het kan anders.
Eerder in deze Uit het Stamboek schreef ik al dat we ondanks alles de afgelopen zomer veel kilometers gevaren hebben. Ik heb de nodige platbodems gezien met kleurige boeisels. Oranje, lichtblauw, een soort lila en wat er niet allemaal nog meer mogelijk is. Luxe en sober. Een Lemsteraak zag ik met knalgele landvasten, ik zag fluoriserend oranje zeilbanden en zonnecollectoren op allerlei manieren aangebracht. Allemaal dingen, die door de Criteria van de SSRP op zijn zachtst gezegd niet worden gepromoot.
Kan het? JA. Wijs ik het af? NEE. We leven nu in de 21e eeuw. Wat ik wel belangrijk vind is, dat we vastleggen en documenteren hoe alles rondom onze schepen geweest is door de jaren heen. De kleuren van het schip en de uitvoering van het touwwerk bepalen niet wat voor type schip het is. Om dat te bepalen moet je kijken aan wat voor kenmerken een schip voldoet. Dat is iets anders dan wat er in de SSRP-Criteria geformuleerd staat. Om over na te denken!
De foto's in deze Uit het Stamboek zijn door Robin van Son gemaakt in Denemarken. Dit keer zonder dat er een rond- of platbodem te zien is, maar de foto's spreken voor zich.
