2022 nummer 2: Nederlandse Ronde en Platbodemjachten in het buitenland
Wat er allemaal ooit is vastgelegd ....
Een keer op een Stamboekreünie, waar anders?, zei iemand tegen me dat hij er van droomde ooit in het buitenland nog eens een bijzondere platbodem tegen te komen. Hij zou het schip dan mee naar Nederland terug willen nemen. Dat juist hij dit tegen me zei, verbaasde me niet. Hij werkt heel internationaal en ik zag hem er voor aan om een schip mee terug te nemen naar Nederland. Nee, niet elke rond of platbodem, hij wist echt wel in te schatten of een schip in een voorkomend geval het waard is om terug te halen. Echter, in alle jaren na dat zijn uitspraak, heb ik nog nooit vernomen dat hij over de grens iets vaarbaars gevonden heeft.
Dat wij als Nederlanders ons wel veel over de landsgrenzen heen bewegen is wel duidelijk, maar dat we bij de SSRP nu heel veel meldingen tegenkomen van een traditioneel Nederlands schip “abroad”, kan ik niet zeggen. Soms is er ineens een eigenaar in het buitenland die zich meldt, dat hij of zij met een platbodem in de buitenlandse wateren is gegaan. Soms komt er dan nog een vervolg melding achteraan, dat er in een haven verderop ook nog een van oorsprong Nederlandse platbodem ligt.
Kortom, wij houden onze ogen en oren open en wanneer we met deze kennis mensen bij elkaar kunnen brengen dan proberen we dat.
Heel verbaasd was ik laatst toen Jan Eissens me wat stamboekcorrespondentie doorstuurde met de vraag er aan gekoppeld: “Weet jij hier iets van?”. Ik wist niets! De foto’s die als bijlage meegestuurd werden spraken voor zich. Zelfs de omgeving waar ze genomen waren was te herkennen. De Oostkust van Engeland. Ergens tussen de Thames en Hull. Typisch zo’n kreken gebied met een ondiepe Noordzeekust er voor. De mail was afkomstig van Yvonne Leguit uit Colchester. Ze woont met haar man op een Boltjalk. De boot centraal op de foto: een tjotter. Op de hennebalk was de naam duidelijk leesbaar: “Tjilling”. De hand van haar bouwer is duidelijk te herkennen: Berend de Jong.
Het eerste wat je in zo’n geval doet is het boek "Tjotters en Boatsjes" van de heer Vermeer ter hand nemen en contact zoeken met Pier Piersma of hij misschien iets meer aanvullende informatie heeft. In dit geval gaf het boek van de heer Vermeer nog het meeste informatie op bladzijde 260. Pier was te jong toen het scheepje gebouwd werd. Heel kort door de bocht was de enige bekende informatie dat Berend de Jong in 1957 een tjotter had gebouwd waar we geen informatie van hadden. Het schip heeft plaquettenummer 92, maar de plaquette is niet aan boord. Mogelijk nooit gemaakt en dus ook niet bij het schip terecht gekomen, wat in de beginjaren van het Stamboek vaker gebeurde.
Niet dat we nu heel veel meer weten, maar we weten dat het bestaat, waar het ligt en wie de eigenaar is. Yvonne had contact gezocht met onze Stamboekbeheerder. Lang leve de website! Er zijn inmiddels de nodige e-mails over en weer gegaan en we hebben recente foto’s gekregen. Een tjotter in Engeland. Een tjotter waar veel aan gedaan moet worden om haar weer varend te krijgen. Om met de woorden van een lokale werfbaas te spreken “It’s do able”.
Voor het uitgebreidere tjotteronderzoek waar een paar mensen mee doende zijn hebben we gevraagd of de eigenaresse volgens een door ons opgesteld meetschema de tjotter wil gaan opmeten. De data die daar uitkomen gaan we gebruiken in een groter overzicht. Weet u wat nu zo bijzonder aan dit scheepje is? Het is een tjotter met een soort Friese jachten roer. We kennen het niet en toch bestaat het. En laten we nu net van dit roer nog geen duidelijke foto hebben. Maar, één ding weet ik zeker, die krijgen we nog. We blijven contact houden. Misschien komt het scheepje ooit weer terug naar Nederland.
Wanneer iemand zich tot dit scheepje aangetrokken voelt, de eigenaresse wil haar wel kwijt. Ze staat al vijf jaar in weer en wind. Wij hebben de contact gegevens.
